12/12/08

ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Moυσική από τα Δωδεκάνησα

Επιστημονική επιμέλεια: Λάμπρος Λιάβας
Αθήνα, Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων 2007
86 σελ., τιμή 25.00 € / στο βιβλιοπωλείο μας 21.25 €


Πρόκειται για νέα έκδοση με αναθεωρημένο κείμενο, ανανεωμένο εικαστικό υλικό και dvd, που εντάσσεται στο εκδοτικό πρόγραμμα του Ιδρύματος της Βουλής με τίτλο «Μουσικός χάρτης του Ελληνισμού». Το λεύκωμα αυτό, που επιμελήθηκε ο μουσικολόγος Λάμπρος Λιάβας, εκδόθηκε στο πλαίσιο της επετείου των 50 χρόνων από την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στο ελληνικό κράτος (1947). Θέμα του είναι η ιστορική και μουσικολογική διερεύνηση της δημοτικής μουσικής παράδοσης της Δωδεκανήσου, καθώς και η κατάδειξη της διαχρονικής παρουσίας και της ιστορικής και πολιτισμικής συνέχειας του ελληνισμού στον δωδεκανησιακό χώρο. Στο λεύκωμα καταγράφονται χαρακτηριστικά τραγούδια από τα νησιά της Δωδεκανήσου, τα οποία και ηχογραφούνται στους τρεις ψηφιακούς δίσκους (cd) που συνοδεύουν την έκδοση. Το λεύκωμα πλαισιώνεται από πλούσιο εικονογραφικό υλικό και εμπεριστατωμένα σημειώματα που φωτίζουν καίριες όψεις του λαϊκού πολιτισμού της Δωδεκανήσου. Το dvd κυκλοφόρησε για πρώτη φορά από τη Βουλή των Ελλήνων το 1997 σε βιντεοκασέτα.

Χορός σε πανηγύρι

«Τα νησιά και τα παράλια του Αιγαίου, στο σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης, αν και στην αρχαιότητα ήταν η γέφυρα ανάμεσα στον μουσικό κόσμο της αρχαίας Ελλάδας και την Ανατολή, από τον 13ο αιώνα στάθηκαν η πύλη εισόδου για τις επιδράσεις της Δύσης. Οι Φράγκοι ─δηλαδή Γάλλοι, Γενοβέζοι, και Βενετσιάνοι─, καταλαμβάνοντας το Αιγαίο μετά τις Σταυροφορίες, έφεραν μαζί τους και μελωδίες, μουσικές και ποιητικές φόρμες (ρίμα), χορούς (μπάλος) καθως και μουσικά όργανα (βιολί).
Ιδιαίτερη σημασία έχει η επικράτηση της ρίμας, με μορφή ομοιοκατάληκτων δίστιχων που πρωτοεμφανίστηκαν στην έντεχνη ποίηση της Κρήτης στα τέλη του 14ου αιώνα, για να επεκταθούν σταδιακά σε όλα τα νησιωτικά τραγούδια. Η ποιητική φόρμα της ρίμας αποτελεί σημαντικό στοιχείο διάκρισης ανάμεσα στη μουσική της στεριανής και της θαλασσινής Ελλάδας. Όπως μάλιστα σημειώνει ο Samuel Baud - Bovy, στην ηπειρωτική Ελλάδα ακόμη και τα τραγούδια που αναφέρονται στο Β' Παγκόσμιο πόλεμο και την Αντίσταση παραμένουν ανομοιοκατάληκτα με τριημίστιχη στροφή, ενώ στη νησιωτική Ελλάδα τα περισσότερα είναι δίστιχα ομοιοκατάληκτα...»

Ο Καλύμνιος λυράρης Ν. Βεζυρόπουλος,
δεκαετία 1920


ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Μουσική από την Ήπειρο

Επιστημονική επιμέλεια: Γιώργος Κοκκώνης
Αθήνα, Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων 2008
110 σελ., τιμή 30.00 € / στο βιβλιοπωλείο μας 25.50 €

Ο δεύτερος τόμος της σειράς «Μουσικός Χάρτης του Ελληνισμού» είναι αφιερωμένος στη μουσική από την Ήπειρο. Στο λεύκωμα παρουσιάζεται ο μουσικός πολιτισμός της Ηπείρου που ζει στη δική του διάσταση και εξελίσσεται διαρκώς, ενσωματώνοντας τις καινοτομίες, ανανεώνοντας την κοινωνική του εμβέλεια και πάντα αναπαράγοντας τις ιδιαιτερότητές του σε πολλαπλά επίπεδα. Το θέμα προσεγγίζεται σε συνάρτηση με τη φυσική γεωγραφία και την ανθρωπογεωγραφία του χώρου.
Ο «μουσικός χάρτης» διαμορφώνεται από τα μεγάλα μουσικά κέντρα και τα δίκτυα κίνησής τους, με στόχο τον πληρέστερο προσδιορισμό των περιοχών που έπαιξαν και συνεχίζουν να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Ταυτόχρονα, αναδεικνύεται το δίκτυο επιρροής των κέντρων αυτών προς τις περιφέρειες και τα τοπικά ιδιώματα.

Στους τρεις ψηφιακούς δίσκους (cds) που συνοδεύουν την έκδοση καταγράφονται χαρακτηριστικά τραγούδια της Ηπείρου. Το μεγαλύτερο μέρος του ηχητικού συνόλου προέρχεται από νέες ηχογραφήσεις που αναδεικνύουν τις ιδιαιτερότητες των τοπικών «σχολών» αλλά και τη πραγματικότητα των μουσικών πρακτικών. Πλαισιώνεται επίσης από κλασικές ηχογραφήσεις μεγάλων μουσικών οι οποίοι πρωταγωνίστησαν στη διαμόρφωση τεχνικής εκτέλεσης και ιδιωμάτων που σημάδεψαν τις επόμενες γενιές.



Διπλός χορός στα Θοδώριανα Άρτας


Φεγγαροπρόσωπη
Μωρή φεγγαροπρόσωπη, του ήλιου θυγατέρα
Συ μ’ έκανες κι αρνήθηκα και μάνα και πατέρα
Σύρε να πεις της μάνας σου, να κάνει κι άλλη γέννα
Να κάψει κι αλλουνών καρδιές, πως έκαψε και μένα

Μαύρα μάτια πω 'χεις κόρη, φαίνεται είσαι απ’ το Ζαγόρι
Μαύρα μάτια μαύρα φρύδια, ζωντανόν με τρων’ τα φίδια
Έρχομαι το φράχτη - φράχτη, βάσανα πω 'χεις αγάπη
Έρχομαι τον τοίχο - τοίχο, χαλασιάς κι αν σε πετύχω
Έρχομαι τη μάντρα - μάντρα και σε βρίσκω μ’ άλλον άντρα.

(Τραγούδι από τα Ιωάννινα)


Γάμος στο Δελβινάκι, 1963.
Στο κλαρίνο ο Πέτρος - Λούκας Χαλκιάς

Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΟΧΥΡΩΝ

Η Μάχη των Οχυρών, 6 - 10 Απριλίου 1941

Κωνσταντίνος Λαγός - Πλάτωνας Περαρής
Θεσσαλονίκη, Μουσείο Φωτογραφίας Δήμου Καλαμαριάς
«Χρήστος Καλεμκερής» 2008, 348 σελ., τιμή 63.90 € / στο βιβλιοπωλείο μας 54.31 €


Όταν στις 6 Απριλίου 1941 ο Χίτλερ έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιό του («Επιχείρηση Μαρίτα») για την κατάληψη της Ελλάδας, οι Έλληνες βρίσκονταν σε πόλεμο με την Ιταλία του Μουσολίνι ήδη πέντε μήνες. Οι διαδοχικές όμως ήττες των Ιταλών στο αλβανικό μέτωπο, με αποκορύφωμα την αποτυχία και της «Εαρινής Επίθεσης» τον Μάρτιο του 1941, κατέδειξαν ότι οι Ιταλοί δεν ήταν σε θέση να ανακόψουν την προέλασή του ελληνικού στρατού. Ο Χίτλερ τότε ανέλαβε να αποκαταστήσει το κλονισμένο κύρος του Άξονα αποφασίζοντας να εισβάλει στην Ελλάδα. Ενώ το σύνολο σχεδόν του αξιόμαχου των ελληνικών δυνάμεων αγωνιζόταν εναντίον των Ιταλών, μεγάλος αριθμός γερμανικών στρατευμάτων, εξοπλισμένων με τα τελειότερα μέσα που διέθετε η πολεμική μηχανή του Γ' Ράιχ στάλθηκε στη Βουλγαρία προκειμένου να εισβάλει στη συνέχεια στην ανατολική Μακεδονία και τη δυτική Θράκη.

Μεταξύ 6ης και 9ης Απριλίου 1941 οι Γερμανοί επιτέθηκαν ταυτόχρονα με όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις τους σε μια σειρά ελληνικών οχυρών που είχαν ανεγερθεί τα προηγούμενα χρόνια κατά μήκος των βόρειων ελληνικών συνόρων και απάρτιζαν τη λεγόμενη «Γραμμή Μεταξά». Οι λιγοστοί Έλληνες υπερασπιστές που επάνδρωναν τα οχυρά, με ελάχιστα μέσα και δίχως καμία ουσιαστική βοήθεια από τους συμμάχους Βρετανούς, προέβαλαν ηρωική αντίσταση στα συγκροτήματα της Ροδόπολης, του Ρούπελ, των Παλιουριώνων, του Ιστίμπεη, της Κελκαγιά και του Νευροκοπίου εκπλήσσοντας δυσάρεστα τους Γερμανούς. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι έλληνες στρατιώτες βρέθηκαν αποκομμένοι από την κεντρική διοίκηση και πολεμούσαν αυτόνομα αδιαφορώντας στο τέλος ακόμη και στις διαταγές συνθηκολόγησης ή υποχώρησης που εξέδωσε το ελληνικό επιτελείο στις 10 Απριλίου. Πολλές από τις φρουρές των οχυρών παραδόθηκαν μόνο μετά την κατάληψη της Θεσσαλονίκης, όταν ο αγώνας ήταν πλέον ανώφελος λόγω της επικείμενης περικύκλωσης τους από τις γερμανικές δυνάμεις.

Ομάδα Γερμανών καταδρομέων στην Καλαμπάκα
υποστηρίζουν με πολυβόλο την επίθεση των συναδέλφων τους
στην Ομορφοπλαγιά

Σήμερα, η ελληνική αντίσταση στη Μάχη των Οχυρών τον Απρίλιο του 1941 αποτελεί μια σχεδόν άγνωστη σελίδα της ελληνικής ιστορίας. Το ολιγοήμερο των μαχών και η γερμανική εισβολή στη Ρωσία μόλις δύο μήνες αργότερα (Ιούνιος 1941) επισκίασαν τις μάχες στη «Γραμμή Μεταξά» ενώ και οι ερευνητές είχαν στη διάθεσή τους ελάχιστες πρωτότυπες πηγές και φωτογραφικό υλικό. Η πλειονότητα των φωτογραφιών από τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα, τη μάχη της Κρήτης και την Κατοχή ελήφθησαν από γερμανούς φωτογράφους που εργάζονταν για τη ναζιστική προπαγάνδα και εκτελούσαν διατεταγμένη υπηρεσία με στόχο να απαθανατίσουν το «μεγαλείο» του γερμανικού στρατού για τις επερχόμενες γενιές.

Έτσι, οι περισσότερες γνωστές φωτογραφίες που σχετίζονται με τη Μάχη των Οχυρών απεικονίζουν Γερμανούς στρατιώτες να ποζάρουν δίπλα στα οχυρά μετά την παράδοση των φρουρών τους. Πρόκειται κυρίως για φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν σε γερμανικά βιβλία μετά τον πόλεμο και που εμφανίζονται τακτικά σε ελληνικά δημοσιεύματα με θέμα τον ελληνογερμανικό πόλεμο. Το παρόν βιβλίο φέρνει στο φως 400 ανέκδοτες φωτογραφίες του Μουσείου Φωτογραφίας «Χρηστός Καλεμκερής» του Δήμου Καλαμαριάς από τη Μάχη των Οχυρών και που δωρήθηκαν στο Μουσείο το 2007 από τον Κωνσταντίνο Λαγό. Οι περισσότερες από αυτές τις φωτογραφίες είναι πρωτότυπες και αδημοσίευτες. Η μεγάλη αξία τους έγκειται στο γεγονός ότι έχουν ληφθεί στην «πρώτη γραμμή» από Γερμανούς αξιωματικούς και οπλίτες.


Ομάδα καταδρομέων στη διάρκεια
επιχείρησης στον Υποτομέα Ρουπέσκο

Σε αντίθεση με τους επίσημους φωτογράφους της γερμανικής προπαγάνδας, οι ερασιτέχνες αυτοί φωτογράφοι απαθανάτιζαν στιγμιότυπα των μαχών δίχως να ελέγχονται από τη λογοκρισία, καθώς τις προόριζαν ως ενθύμια για τα προσωπικά τους λευκώματα. Αυτές οι ερασιτεχνικές φωτογραφίες θεωρούνται ιστορικά ως πιο σημαντικές από τις λεγόμενες "επίσημες", αφού δείχνουν το πραγματικό πρόσωπο του πολέμου, και όχι αυτό που επιθυμούσε να γνωστοποιήσει στο γερμανικό λαό, αλλά και διεθνώς, η ναζιστική προπαγάνδα. Μέσω αυτών των φωτογραφιών, που πλαισιώνονται από μια εμπεριστατωμένη ιστορική μελέτη, ο σύγχρονος αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να έρθει σε άμεση επαφή με άγνωστες πτυχές της ελληνογερμανικής σύρραξης, αλλά και να αντλήσει πολύτιμες πληροφορίες για τις μάχες, τις τοποθεσίες, τα μέσα που διέθεταν οι δύο αντίπαλοι, τους στρατιώτες και τους αξιωματικούς που συμμετείχαν στις επιχειρήσεις. Οι φωτογραφίες και το συνοδευτικό κείμενο αποτυπώνουν με τον πλέον ρεαλιστικό τρόπο την απίστευτη σκληρότητα των συγκρούσεων στα οχυρά, τόσο για τους Έλληνες όσο και για τους Γερμανούς.

10 Απριλίου 1941. Οι Γερμανοί του 2ου Τάγματος του 125ου Συντάγματος Πεζικού, με επικεφαλής τον Διοικητή τους Ταγματάρχη Ens, στο ύψωμα Γκολιάμα μόλις έχουν πληροφορηθεί ότι ο στρατηγός Μπακόπουλος υπέγραψε ανακωχή και ότι οι μάχες στη «Γραμμή Μεταξά» έληξαν

Στο ίδιο πλαίσιο, παρατίθενται αποσπάσματα από γερμανικές πηγές της περιόδου 1941-1943, οι οποίες περιλάμβαναν μαρτυρίες Γερμανών αξιωματικών και οπλιτών που συμμετείχαν στις επιχειρήσεις εναντίον των ελληνικών οχυρών και έως σήμερα παρέμεναν σχεδόν άγνωστες, αφού δεν δημοσιεύτηκαν ξανά μετά τον πόλεμο.

Απώτερος στόχος του παρόντος βιβλίου είναι να αποτελέσει αφετηρία ώστε η Μάχη των Οχυρών να έρθει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος τόσο της επιστημονικής κοινότητας όσο και του ευρύτερου αναγνωστικού κοινού και να αναδειχτούν οι πρωταγωνιστές, ιδίως από την ελληνική πλευρά, που έλαβαν μέρος στις μάχες και αντιμετώπισαν με μοναδική αυταπάρνηση και αυτοθυσία την τελειότερη πολεμική μηχανή που είχε δει έως τότε η ανθρωπότητα.

5/12/08

CLOSE TO HOME [ΟΨΕΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ]

Ιδιαίτερα ευαίσθητες και ανθρώπινες πτυχές της μετανάστευσης που σχετίζονται με την πολιτισμική ταυτότητα, το sex trafficking, τις μετακινήσεις πληθυσμών και την προσ­φυ­γιά αναδεικνύει η έκθεση «Close to Home» που εγκαινιάζεται την Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008, ώρα 20:00, στο Πολιτιστικό Κέντρο Θεσσαλονίκης του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ), Βασ. Όλγας 108.

Yuval Yairi, «Βαλίτσες γεμάτες μνήμες»

Η έκθεση περιλαμβάνει φωτογραφικά και οπτικοακουστικά έργα μιας ομάδας οκτώ καλλιτεχνών οι οποίοι δραστηριοποιούνται κυρίως στην ευρύτερη περιοχή της νοτιο-ανατολικής Ευρώπης. Πρόκειται για μια παραγωγή του Βρετανικού Συμβουλίου (στο πλαίσιο του ευρύτερου προγράμματός του «Living Together», με αντικείμενο τη μετανάστευση και τον Διαπολιτισμικό Διάλογο στην Ευρώπη), που πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Συμβουλίου της Ευρώπης και στο θεματικό περιθώριο του Ευρωπαϊκού Έτους Διαπολιτισμικού Διαλόγου.

Επιμελήτρια της έκθεσης είναι η Harjeet Kaur, που θα παρίσταται στα εγκαίνια, μαζί με τον Ισραηλινό φωτογράφο Yuval Yairi.

Ένας από τους βασικούς στόχους της έκθεσης είναι να αποτελέσει την αρχή μιας έρευνας πάνω στην επίδραση που έχουν συγκεκριμένες μεταναστευτικές κοινότητες σε μια σύγχρονη κοινωνία που εξακολουθεί να παραμένει ανυποψίαστη για την ύπαρξή τους, εξετάζοντας παράλληλα τον τρόπο με τον οποίο οι μεταναστευτικές αυτές κοινότητες προσαρμόζονται και εξελίσσονται στις κοινωνικές δομές και στις συνθήκες του νέου τους περιβάλλοντος.

Η πρώτη παρουσίασή της έγινε στο Λονδίνο, ενώ η περιοδεία της ξεκίνησε από το Μπέλφαστ τον Μάιο του 2008, ακολουθώντας μια πορεία οκτώ διαφορετικών σταθμών στους οποίους, εκτός από τη Θεσσαλονίκη, περιλαμβάνονται η Σόφια, η Τυφλίδα, η Λευκωσία, η Γιερεβάν, το Βουκουρέστι και ο τελικός προορισμός της έκθεσης, η Κρακοβία.

Η έκθεση παρουσιάζει έργα των: David Creedon (Ιρλανδία), Yuval Yairi (Ισραήλ), Dana Popa (Μολδαβία), Γιώργο Γεωργίου (Κύπρος), Gülsün Karamustafa (Τουρκία), Ivor Prickett (Ουαλία), Piruza Khalapyan (Αρμενία) και Sejla Kameric (Βοσνία-Ερζεγοβίνη).

Dana Popa, «Όχι Natasha»

«Έχουμε συνηθίσει να αντικρίζουμε εικόνες σεξουαλικών σκλάβων στο χώρο εργασίας τους, σε οίκους ανοχής ή στους δρόμους. Η σειρά αυτή φωτογραφιών απεικονίζει μια διαφορετική ιστορία για θύματα εμπορίου πορνείας, που κατάφεραν να επιστρέψουν στα σπίτια τους και επιχειρεί να ανακαλύψει πώς αυτές οι γυναίκες διαχειρίζονται τα τραύματά τους σε έναν κόσμο που δεν γνωρίζει τι έχουν υποφέρει και πώς ζουν με το φόβο ότι η μητέρα ή ο σύζυγός τους μπορεί να μάθουν τι έχει συμβεί.»
Dana Popa, φωτογράφος, Μολδαβία

«Θέματα εθνικότητας κυριαρχούν, διαχωρίζοντας ανθρώπους με βάση τη φυλή, τη γλώσσα ή τη θρησκεία.­ Έτσι η σημασία της διαφοράς εντείνεται και οδηγεί στο φόβο και στην έλλειψη εμπιστοσύνης. Στην Κύπρο η διαμάχη κατέληξε σε απόλυτη διαίρεση, αναγκάζοντας μια ολόκληρη γενιά να μεγαλώσει χωρίς καμία επαφή με την άλλη κοινότητα, η οποία δαιμονοποιήθηκε μέσω αφηγήσεων και ιστοριών.»


Γιώργος Γεωργίου, φωτογράφος, Κύπρος

 George Georgiou, «Κύπρος: Ανάμεσα στις διαχωριστικές γραμμές»

«Περισσότεροι από 300.000 Σέρβοι έφυγαν από την Κροατία από το 1991 μέχρι το 1995, κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κροατίας για ανεξαρτησία. Περίπου 200.000 από αυτούς ξεριζώθηκαν προς το τέλος του πολέμου στη στρατιωτική επιχείρηση της Κροατίας που είναι γνωστή ως Επιχείρηση Καταιγίδα. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμού στην Ευρώπη από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Δώδεκα χρόνια αργότερα, και παρά τις αντιξοότητες, κάποιοι επιστρέφουν δειλά για να ξαναχτίσουν τις ζωές τους στην πατρίδα τους. Μέχρι σήμερα μόνο 120.000 Σερβοκροάτες έχουν επιστρέψει στην Κροατία, και από αυτούς, μόνο οι μισοί έχουν επιστρέψει για πάντα…»
Ivor Prickett, φωτογράφος, Ουαλία

«…Σε κάθε διαμάχη, οι υποχρεωτικές ανταλλαγές πληθυσμών ανάγκασαν χιλιάδες ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να επανεγκατασταθούν σε περιοχές που θεωρήθηκαν κατάλληλες - ωστόσο εντελώς ξένες σε αυτούς. Πολλοί γνώριζαν μόνο τη μητρική τους γλώσσα και δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν στο νέο τους περιβάλλον. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν δώσει το κλειδί του σπιτιού τους σε γείτονες, με την ελπίδα ότι θα επέστρεφαν σύντομα, πράγμα που δεν έγινε ποτέ…»
Gülsün Karamustafa, καλλιτέχνης, Τουρκία

Gülsün Karamustafa,
«Ο Άποικος» (οπτικοακουστική εγκατάσταση διπλής οθόνης)

Η νέα αυτή διοργάνωση αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης συνεργασίας μεταξύ Βρετανικού Συμβουλίου και ΜΙΕΤ για την ενίσχυση του διαπολιτισμικού διαλόγου, με την οργάνωση και παρου­σίαση, πριν από μερικούς μήνες στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, της πολυσυζητημένης έκθεσης φωτογραφίας «City streets / Οι Δρόμοι της Πόλης».

Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 30 Δεκεμβρίου 2008 και θα λειτουργήσει κανονικά την περίοδο των εορτών, με το εξής ωράριο: Τρίτη έως Πέμπτη, Σάββατο, Κυριακή 10:00 - 18:00, Παρασκευή 10:00 - 14:00 και 18:00 - 21:00, με ελεύθερη είσο­δο για το κοινό. Για ομαδικές επισκέψεις πρέπει να προηγείται συνεννόηση με το ΜΙΕΤ, τηλ. 2310 295.170-1.

Το πωλητήριο του Κέντρου θα λειτουργεί με το ακόλουθο ωράριο:
Δευτέρα έως Παρασκευή 09:00 - 14:30
25/12/2008, 26/12/2008, 1/1/2009 και 6/1/2009 κλειστά.

Ivor Prickett,
«Η Ηρεμία μετά την Καταιγίδα: Οι εκτοπισμένοι Σέρβοι της Κροατίας»

Παράλληλη εκδήλωση
Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου, ώρα
19:00
Στο πλαίσιο της έκθεσης «Close to Home» οργανώνεται ανοιχτή συζήτηση σχετικά με τους διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης του Διαπολιτισμικού Διαλόγου μέσα από τη φωτογραφία, τη δημιουργική γραφή και τη δημιουργία ψηφιακών ιστοριών, με τη συμμετοχή ενός πάνελ ειδικών από τον χώρο της φωτογραφίας και των ΜΜΕ.

28/11/08

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ

Παρατείνεται μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2008, ύστερα από την ανταπόκριση του κοινού, η έκθε­­ση σχεδίων του Sergei Eisenstein από τις ταινίες «Viva Mexico» & «Ιβάν ο Τρο­μερός», καθώς και κινηματογραφικών περιοδικών της Ρωσικής Πρωτοπορίας από ιδιω­τική συλλογή στο βιβλιοπωλείο του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ), Τσιμισκή 11, Θεσσαλονίκη.

Sergei Eisenstein, Σχέδιο για την ταινια «Ζήτω το Μεξικό»

«Το περίγραμμα ξεκινά και κινείται προκαλώντας χαρά στον θεατή. Ακόμη και στην κίνηση, η γραμμή τρέχει κατά μήκος του αόρατου περιγράμματος κάποιου αντικειμένου και του δίνει με μαγικό τρόπο ζωή. Η γραμμή ιχνηλατεί την κίνηση. Πάντα κρατώ στη μνήμη μου την έντονη αίσθηση της γραμμής σαν δυναμική κίνηση, σαν διαδικασία και σαν διαδρομή», γράφει μεταξύ άλλων ο Σεργκέι Αϊζενστάιν στα απομνημονεύματά του («Πώς έμαθα να σχεδιάζω», Μόσχα 1961).

Την «περιπέτεια» αυτής «της γραφής» του διάσημου σκηνοθέτη έχει την ευκαιρία να απολαύσει το κοινό στο πλαίσιο του «Αφιερώματος στον Ευρωπαϊκό Κινηματογράφο του Μεσοπολέμου», που διοργανώνουν το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης (M.I.E.T.), σε μια προσπάθεια να αποκαλύψουν πτυχές της πολυδιάστατης προσωπικότητάς του.

Sergei Eisenstein, Σκηνικό για την παράσταση «Παπουτσωμένος Γάτος», 1921

Παράλληλα με την παράταση της έκθεσης στο βιβλιοπωλείο του ΜΙΕΤ, θα προβληθούν στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, (Αποθήκη Β1, Λιμάνι Θεσσαλονίκης) ταινίες που εντάσσονται στο κλίμα του γαλλικού σουρεαλισμού, του γερμανικού εξπρεσιονισμού και του σοβιετικού ρεαλισμού.

Πρόκειται για τις ταινίες:
· «Δόκτωρ Καλιγκάρι» [“Das Kabinett des Doctor Caligari”, Robert Weine, 1920, διάρκεια 70’]
· «Μετρόπολις» [“Metropolis”, Fritz Lang, 1927, διάρκεια ~120’]
· «Ο Δράκος του Ντύσελντορφ» [“M”, Fritz Lang, 1931, διάρκεια 110’]
· «Νοσφεράτου» [“Nosferatu, eine Symphonie des Grauens”, Friedrich Wilhelm Murnau, 1922, διάρκεια 80’]
· «Οκτώβρης» [“Oktyabr”, Sergei Eisenstein, 1928, διάρκεια 120’]
· «Ο Ανδαλουσιανός Σκύλος» [“Un Chien Andalou”, Luis Buñuel and Salvador Dalí, 1928, διάρκεια 17”]
· «Η Χρυσή Εποχή» [“L’Âge d’ Or”, Luis Buñuel, 1930, διάρκεια 110’]
· «Ο άνθρωπος με την κινηματογραφική μηχανή» [“Chelovek s kino-apparatom”, Dziga Vertov, 1929, διάρκεια 68’]
· «Η Μεγάλη Χίμαιρα» [“La Grande Illusion”, Jan Renoir, 1938, διάρκεια 114’]
· «Το πάθος της Ζαν Ντ’Αρκ» [“La Passion de Jeanne d’ Arc”, Theodor Dreyer, 1928, διάρκεια ~110’]

Άποψη του εκθεσιακού χώρου

Σχετικά με την προσφορά του σκηνοθέτη, η Διευθύντρια του Κ.Σ.Τ.Θ., Συραγώ Τσιάρα, υπογραμμίζει ότι ο Σεργκέι Αϊζενστάιν υπήρξε ο θεμελιωτής του σοβιετικού μοντάζ, της σκόπιμης και δραματικής αντιπαράθεσης εικόνων: «Σε μια εποχή που η σημασία της τέχνης του κινηματογράφου ως βασικού εργαλείου εκπαίδευσης των μαζών είχε αναγνωριστεί έμπρακτα από τον ίδιο τον ηγέτη της Ρωσικής Επανάστασης, η προσφορά του Αϊζενστάιν τόσο στη διαμόρφωση της σοβιετικής συνείδησης όσο και στην ιστορία του κινηματογράφου έμελε να είναι καθοριστική.

Το 1929 ο Αϊζενστάιν ταξίδεψε στο Χόλιγουντ για να μελετήσει την τεχνική του ομιλούντος κινηματογράφου, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του ’30 επιχείρησε να γυρίσει στο Μεξικό την ταινία «Que Viva Mexico», που δεν ολοκληρώθηκε. Ενθουσιασμένος από τον αισθησιασμό και την πρωτόγονη απλότητα της μεξικανικής ζωής, άρχισε να σχεδιάζει με εντατικούς ρυθμούς καθημερινές σκηνές και τύπους ανθρώπων. Γέμισε ολόκληρα τετράδια με σχέδια, κυρίως με μολύβι, εικόνες που έμοιαζαν να ξεπηδούν από το ασυνείδητό του και τον βοηθούσαν να οπτικοποιήσει πλευρές από τη ζωή των ανθρώπων που συναντούσε.

Αυτά τα σχέδια μόνα τους αποτελούν αυτόνομα και σημαντικά έργα τέχνης. Υπάρχουν μορφές ιθαγενών χωρικών, Ινδιάνων, ιερέων, ζώων, καθώς και πολλά θρησκευτικά μοτίβα - ανάμεσά τους ο Ιούδας, ο Εσταυρωμένος, η Παναγία, στα οποία συνυπάρχουν το ερωτικό και το παγανιστικό στοιχείο».

Η Διευθύντρια του Κ.Μ.Σ.Τ. Μαρία Τσαντσάνογλου,
η Διευθύντρια του Κ.Σ.Τ.Θ. Συραγώ Τσιάρα και ο
Διευθυντής του Πολιτιστικού Κέντρου Θεσσαλονίκης
του Μ.Ι.Ε.Τ. Γιώργος Κορδομενίδης (από αριστερά)

Η ίδια συμπληρώνει σχετικά με το αφιέρωμα: «Στο πλαίσιο του αφιερώματος στον Ευρωπαϊκό Κινηματογράφο του Μεσοπολέμου, παρουσιάζουμε στο βιβλιοπωλείο του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης και στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης στο Λιμάνι, επιλεκτικά από το σύνολο των σχεδίων της περιόδου του Μεξικού ορισμένες λιθογραφικές αναπαραγωγές, που αναδεικνύουν τη λιτή και μεστή σχεδιαστική δεινότητα του δημιουργού. Τα έργα αυτά συγχρόνως μας επιτρέπουν να διακρίνουμε την υφέρπουσα ομοφυλοφυλική διάσταση της προσωπικότητάς του, η οποία δεν μπορούσε να εκδηλωθεί εύκολα με τις επικρατούσες τότε συνθήκες στη Σοβιετική Ένωση. Επίσης, στην έκθεση περιλαμβάνονται σχέδια από την ολοκληρωμένη ταινία «Ιβάν ο Τρομερός» (1944).

Πρόκειται για ένα ιστορικό έπος - πολιτική αλληγορία για την εποχή του σκηνοθέτη, με εμφανείς αντιστοιχίες στη συμπεριφορά του Τσάρου και του Στάλιν, αλλά και με σχέδια για κοστούμια και σκηνικά θεατρικών παραστάσεων που σκηνοθέτησε ο Σεργκέι Αϊζενστάιν. Η συνδυασμένη προβολή των ταινιών και των σχεδίων αναδεικνύει ορισμένες πλευρές του πολυδιάστατου και ιδιοφυούς αυτού καλλιτέχνη».

Ο ομότιμος καθηγητής αρχιτεκτονικής κ. Νίκος Νικονάνος με την σύζυγό του

Η έκθεση στο βιβλιοπωλείο του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης (Τσιμισκή 11) θα παραμείνει ανοιχτή για το κοινό μέχρι την Τετάρτη, 31 Δεκεμβρίου 2008, και θα λειτουργεί με το εξής ωράριο μέχρι το Σάββατο 13 Δεκεμβρίου : Δευτέρα, Τετάρτη, Σάββατο 10:00 - 15:00, Τρίτη , Πέμπτη, Παρασκευή 10:00 - 21:00 και από τη Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου θα ισχύσει το εορταστικό ωράριο.Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.

Παράλληλα οι προβολές θα συνεχιστούν στην Αποθήκη Β1 στο Λιμάνι, όπως είχε προγραμματιστεί αρχικά, μέχρι την Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008, με το εξής ωράριο: Δευτέρα - Κυριακή: 10:00 - 22:00.

20/11/08

Η ΜΑΡΙΑ ΤΩΝ ΜΟΓΓΟΛΩΝ

Εκδήλωση για το πολυσυζητημένο βιβλίο της Μαριάννας Κορομηλά, «Η Μαρία των Μογγόλων», θα πραγματοποιηθεί στο βιβλιοπωλείο του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης (Τσιμισκή 11) την Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008, ώρα 8.00 μ.μ., με τη συμμετοχή του Μιχάλη Ζευγουλά (δικηγόρου), της Βάνας Χαραλαμπίδου (δημοσιογράφου) και της συγ­γραφέως του βιβλίου.

«Η Μαρία Κομνηνή Παλαιολογίνα, κόρη του αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου, η οποία στα μέσα του 13ου αιώνα θυσιάστηκε στον βωμό της εξωτερικής πολιτικής του φθίνοντος Βυζαντίου –χωρίς τελικά να χάσει το πρόσωπό της–, γίνεται η αφορμή για να σταθεί η ιστορικός Μαριάννα Κορομηλά στην κόψη της εξομολογημένης ζωής της και του πειθαρχημένου πάθους του ιστορείν.
Η Μαριάννα των Αθηνών λοιπόν, πλημμυρισμένη από τη Μαρία των Μογγόλων, με ερτζιανή φωνή και παραμυθητικό αίσθημα, μας μυεί στον ρευστό κόσμο της ιστορικής έρευνας και στην παλαιότατη τέχνη της περιπλάνησης, χαρίζοντάς μας εντέλει τη συγκινητική εμπειρία της ιστορίας που γίνεται η αφήγησή της» παρατηρεί ο Μισέλ Φάις, διευθυντής της σειράς των εκδόσεων Πατάκη «Η κουζίνα του ιστορικού», στην οποία εντάσσεται το βιβλίο.


Η Μαρία των Μογγόλων.
Από την ψηφιδωτή Δέηση στη Μονή της Χώρας,
Κωνσταντινούπολη 1316-1320

Η Μαριάννα Κορομηλά σημειώνει στο οπισθόφυλλο της έκδοσης: «Εξοικειώθηκα με το ιστορικό γίγνεσθαι, καλλιέργησα τους τρόπους για να το διηγούμαι, έγινα παραμυθάς, αλλά δεν ξέρω να κατασκευάζω παραμύθια. Τα λέω όπως τα έζησα, επειδή έμαθα να ακούω τους άλλους. Κι έμαθα να σέβομαι τις πολλαπλές ερμηνείες, τις διαφορετικές προσεγγίσεις, τις αντιφατικές εξιστορήσεις· να εξετάζω όλες τις όψεις, καθώς αποκαλύπτονται ακολουθώντας δικούς τους ρυθμούς – με πλήρη συνείδηση ότι οι βεβαιότητες είναι ανατρέψιμες ανά πάσα στιγμή κι ότι τα ενδεχόμενα καιροφυλακτούν στη στροφή του δρόμου. Συνήθισα να πετιέμαι από τον ένα χώρο στον άλλο, να κάνω συνδυασμούς και συσχετισμούς, να παρασύρομαι από συνειρμούς, να κινούμαι από τον παρελθόντα χρόνο στον παρόντα. Συντροφιά πάντα με τους απόντες, τα τάγματα των αγγέλων και των δαιμόνων, που φτερουγίζουν γύρω μου και μου δείχνουν τα ίχνη που άφησαν. Αυτοί είναι οι δικοί μου άνθρωποι. Όλοι τους υπέροχοι. Δεν μπορώ να δημιουργήσω νέα πρόσωπα.»



Η Μαριάννα Κορομηλά (Αθήνα, 1949) άρχισε την επαγγελματική της σταδιοδρομία το 1966. Από το 1970 εργάζεται ως ξεναγός και από το 1975 έως το 2006 ήταν παραγωγός εκπομπών στην ΕΡΑ. Το 1977 ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Παρίσι (Ιστορία και Φιλοσοφία) κaι αργότερα διετέλεσε αντιπρόεδρος του Σωματείου Ξεναγών και μέλος της Ελληνικής Επιτροπής της UNESCO. Το 1981 επιμελήθηκε το δίτομο ιστορικό έργο των Γεωργίου και Λάμπρου Κορομηλά, «Αθηναϊκή Περιπέτεια». Συνεργάζεται με ελληνικά και ξένα έντυπα, τηλεοπτικούς σταθμούς και με το ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ από το 1991. Είναι ιδρυτικό μέλος του Ινστιτούτου Εναλίων Αρχαιολογικών Ερευνών και της Πολιτιστικής Εταιρείας «Πανόραμα», όπου από το 1985 διοχέτευσε το μεγαλύτερο μέρος της δραστηριότητάς της. Όταν δεν ταξιδεύει, ζει μεταξύ Αθηνών, Πηλίου, Θεσσαλονίκης και Κωνσταντινούπολης.
Από το εκδοτικό τμήμα του Πανοράματος κυκλοφόρησαν τα βιβλία της: «Ευτυχισμένος που έκανε το ταξίδι του Οδυσσέα» (1988), αγγλικός τίτλος «In the Trail of Odysseus»(εκδ. Michel Russell, Λονδίνο 1993), ανανεωμένη ελληνική έκδοση (Άγρα 2005)· «Τέσσερις Ιστορίες για μία χαμένη πανσέληνο» (1989)· «Οι Έλληνες στη Μαύρη Θάλασσα από την εποχή του Χαλκού ως τις αρχές του 20ού αιώνα» (αγγλική και ελληνική έκδοση 1991, ανανεωμένη ελληνική έκδοση 2001, αγγλική 2002)· «Η ύστατη αγωνία της βυζαντινής πρωτεύουσας»(1992)· «Θρακική Τοπογραφία» (1994)· «Ερυθραία, ένας ευλογημένος μικρόκοσμος στην καρδιά της Ιωνίας» (συλλογικός τόμος, 1997). Άλλα βιβλία: «Πόντος - Ανατολία» (έρευνα και κείμενα για το φωτογραφικό λεύκωμα, εκδ. Μπρατζιώτη 1989)· «Εν τω σταδίω» (Άγρα, 2004).

12/11/08

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ

Το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης (M.I.E.T.) διοργανώνουν «Αφιέρωμα στον Eυρωπαϊκό Kινηματογράφο του Μεσοπολέμου».
Το αφιέρωμα θα περιλαμβάνει την έκθεση σχεδίων του Sergei Eisenstein από τις ταινίες «Viva Mexico» & «Ιβάν ο Τρομερός», καθώς και κινηματογραφικών περιοδικών της Ρωσικής Πρωτοπορίας από ιδιωτική συλλογή στο βιβλιοπωλείο του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης (Τσιμισκή 11). Παράλληλα θα προβληθούν ταινίες που εντάσσονται στο κλίμα του γαλλικού Σουρεαλισμού, του γερμανικού Εξπρεσιονισμού και του σοβιετικού Ρεαλισμού στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, (Αποθήκη Β1, Λιμάνι Θεσσαλονίκης).

Sergei Eisenstein, λιθογραφική αναπαραγωγή από τη σειρά σχεδίων "Μεξικανικά Μοτίβα", Aρχές δεκαετίας '30

Οι ταινίες που θα προβληθούν:

· «Δόκτωρ Καλιγκάρι» [“Das Kabinett des Doctor Caligari”, Robert Weine,1920, διάρκεια 70’]
· «Μετρόπολις» [“Metropolis”, Fritz Lang, 1927, διάρκεια ~120’]
· «Ο Δράκος του Ντύσελντορφ» [“M”, Fritz Lang, 1931, διάρκεια 110’]
· «Νοσφεράτου» [“Nosferatu, eine Symphonie des Grauens”, Friedrich Wilhelm Murnau, 1922, διάρκεια 80’]
· «Οκτώβρης» [“Oktyabr”, Sergei Eisenstein, 1928, διάρκεια 120’]
· «Ο Ανδαλουσιανός Σκύλος» [“Un Chien Andalou”, Luis Buñuel and Salvador Dalí, 1928, διάρκεια 17”]
· «Η Χρυσή Εποχή» [“L’Âge d’ Or”, Luis Buñuel, 1930, διάρκεια 110’]
· «Ο άνθρωπος με την κινηματογραφική μηχανή» [“Chelovek s kino-apparatom”, Dziga Vertov, 1929, διάρκεια 68’]
· «Η Μεγάλη Χίμαιρα» [“La Grande Illusion”, Jan Renoir, 1938, διάρκεια 114’]
· «Το πάθος της Ζαν Ντ’Αρκ» [“La Passion de Jeanne d’ Arc”, Theodor Dreyer, 1928, διάρκεια ~110’]
 Αφίσα της ταινίας Metropolis [Fritz Lang], 1927

Εγκαίνια: Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008
Εγκαίνια έκθεσης σχεδίων του Sergei Eisenstein και αρχειακού υλικού
Ώρα: 12:00
Χώρος: Βιβλιοπωλείο ΜΙΕΤ, Τσιμισκή 11Κινηματογραφικές προβολές
Ώρα:13:00 (έναρξη προβολών)
Χώρος:Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, Αποθήκη Β1, Λιμάνι Θεσσαλονίκης

Διάρκεια Εκθεσης: 15 Νοεμβρίου - 7 Δεκεμβρίου 2008
Ώρες Λειτουργίας:
Κ.Σ.Τ.Θ.: ΔΕΥ-ΚΥΡ 10:00-22:00
Μ.Ι.Ε.Τ.: ΔΕΥ-ΤΕΤ-ΣΑΒ 10:00-15:00 ΤΡΙ-ΠΕΜ-ΠΑΡ 10:00-21:00

14/10/08

ΜΑΝΟΥΗΛ Α' ΚΟΜΝΗΝΟΣ

Paul Magdalino
Η Αυτοκρατορία του Μανουήλ Α' Κομνηνού
1143-1180

Μετάφραση: Αγλαΐα Κάσδαγλη
Αθήνα, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης 2008
873 σελ. με 2 α/μ χάρτες
τιμή πανόδετου 56.05 €, τιμή χαρτόδετου 45.86 € / στο βιβλιοπωλείο μας τιμή πανόδετου 44.84 €, τιμή χαρτόδετου 36.68 €


Το βιβλίο αυτό προσεγγίζει και ερμηνεύει, μέσω της μελέτης ενός σημαντικού πολιτικού προσώπου του 12ου αιώνα, το βυζαντινό κράτος σε μια φάση της ιστορίας του καθοριστική για τη μεσαιωνική κυοφορία του Νέου Ελληνισμού. Η εποχή των Κομνηνών ήταν κρίσιμη για τη μετάβαση του Βυζαντίου από την οικουμενική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία της ύστερης αρχαιότητας στα βυζαντινά ή παραβυζαντινά κρατίδια της υστερομεσαιωνικής Ρωμανίας και κατόπιν στην υπόδουλη Ρωμιοσύνη της Τουρκοκρατίας.

Επί της δυναστείας των Κομνηνών, το Βυζάντιο ξεχώρισε οριστικά από τη δυτική Ευρώπη για την ελληνική παιδεία και την ορθόδοξη θρησκεία του. Συγχρόνως όμως, με την κίνηση των Σταυροφόρων και των Ιταλών εμπόρων στην ανατολική Μεσόγειο, υπέστη πολιτικά και οικονομικά την επεκτατική δύναμη της Δύσης, η οποία αποτελούσε απειλή αλλά και ευκαιρία για την ανάκτηση των εδαφών που είχαν καταλάβει οι Τούρκοι, με τους οποίους ωστόσο η συμβίωση γινόταν όλο και στενότερη.

 Η αυτοκρατορία γύρω στο 1150

Αυτές τις ποικίλες και συχνά αντίθετες τάσεις, οι οποίες δεν έμειναν χωρίς απήχηση στη νεοελληνική πραγματικότητα, τις εκπροσωπούσε η εντυπωσιακή μορφή του κορυφαίου αυτοκράτορα της δυναστείας των Κομνηνών, του Μανουήλ Α΄ . Η πολύτροπη πολιτική και η μεγαλοπρεπής αυλή του Μανουήλ, όπως μας τις παραδίδουν με διάφορους τρόπους οι συγγραφείς που τις έζησαν, αναδεικνύουν ένα Βυζάντιο έτοιμο για αλλαγές, όπου κυριαρχούσε, μαζί με τον έντονο γενικό σεβασμό για την ορθόδοξη παράδοση, ένας πολιτισμικός ατομισμός τροφοδοτούμενος από αρχαίες ελληνικές, δυτικές και τουρκοπερσικές επιρροές. Ένας όλο και μεγαλύτερος ορθολογισμός χαρακτηρίζει τις δομές της αυτοκρατορικής γραφειοκρατίας και της αριστοκρατίας, ενώ η εξουσία και οι οικονομικοί πόροι συγκεντρώνονται όλο και περισσότερο στα χέρια του αυτοκρατορικού κατεστημένου, και ιδίως της αυτοκρατορικής οικογένειας, στην Κωνσταντινούπολη.

Παράλληλα, η αστική κοινωνία εκτός της αυτοκρατορικής οικογένειας γίνεται όλο και πιο σύνθετη και εκλεπτυσμένη, η Εκκλησία αποκτά όλο και πιο έντονα το χαρακτήρα επαγγελματικού οργανισμού και η εγγράμματη ελίτ επιβάλλει όλο και περισσότερο τη δική της ρητορική παιδεία ως βάση της εθνικής Ορθοδοξίας. Μέσα σε αυτό το κλίμα πρέπει να διαβαστεί η τεράστια παραγωγή ρητορικών κειμένων που υμνούν τον Μανουήλ, τα οποία τροφοδότησαν όλες τις μεταγενέστερες αντιλήψεις για τη βασιλεία του.

«…Η αυτοκρατορία του Μανουήλ Κομνηνού ήταν μια σύνθεση της πολιτικής κοινωνίας που βρισκόταν στην ακμή της τον 11ο αιώνα και του μιλιταρισμού της αριστοκρατίας που ήταν απαραίτητος για να διατηρηθεί ακέραιη η αυτοκρατορία. Ο ίδιος ο Μανουήλ ήταν από τα πιο εντυπωσιακά «προϊόντα» της σύνθεσης αυτής. Ήταν επίσης προϊόν της βαρυσήμαντης απόφασης του Αλεξίου να εμπλέξει τη Δύση στην αναγέννηση της αυτοκρατορίας. Διότι η βυζαντινή κοινωνία αναπτυσσόταν όχι μόνο παράλληλα με τη Δύση, αλλά και ανταποκρινόμενη στην εξάπλωση της λατινικής Ευρώπης στην ανατολική Μεσόγειο. Ο Μανουήλ ήταν ο αυτοκράτορας που έφερε αυτή την αντίδραση στη λογική, αναγκαία κατάληξή της, προσαρμόζοντας την αυτοκρατορική πολιτική στις προσδοκίες των Λατίνων, και συγχρόνως διατηρώντας μια αυτοκρατορική αξιοπρέπεια που να μπορούν να τη σεβαστούν οι υπήκοοί του…».


Άλλα βιβλία των εκδόσεων του ΜΙΕΤ με θέμα το βυζάντιο:

Paule Lemerie, Ο πρώτος βυζαντινός ουμανισμός
Αγγελική Λαΐου-Θωμαδάκη, Η αγροτική κοινωνία στην ύστερη βυζαντινή εποχή
Herbert Hunger, Βυζαντινή λογοτεχνία, τόμοι Α΄, Β΄, Γ΄
Cyril Mango, Βυζάντιο: Η αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης
Hans-Georg Beck, Ιστορία της βυζαντινής δημώδους λογοτεχνίας
Hans-Georg Beck, Η βυζαντινή χιλιετία
Διονυσία Παπαχρυσάνθου, Ο αθωνικός μοναχισμός
Nicolas Svoronos, Les Nouvelles des empereurs macecedoniens
John J. Yiannias (επιμ.), Η βυζαντινή παράδοση μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης
Spiros Vryonis Jr., Η παρακμή του μεσαιωνικού ελληνισμού της Μικράς Ασίας και η διαδικασία του εξισλαμισμού
A. P. Kazhdan / Ann Wharton Epstein, Αλλαγές στον βυζαντινό πολιτισμό κατά τον 11ο και τον 12ο αιώνα
Alan Harvey, Οικονομική ανάπτυξη στο Βυζάντιο (900-1200)
Gilbert Dargon, Η γέννηση μιας πρωτεύουσας. Η Κωνσταντινούπολη και οι θεσμοί της (330-451)
Πολύμνια Αθανασιάδη, Ιουλιανός. Μια βιογραφία
Αριστείδης Παπαδάκης / John Meyendorff, Η χριστιανική Ανατολή και η άνοδος του Παπισμού
Αγγελική Ε. Λαΐου (επιμ.), Οικονομική ιστορία του Βυζαντίου (7ος -15ος αιώνας), τόμοι Α'-Γ '
Philip Grierson, Βυζαντινή νομισματοκοπία

Σημ. Εκτενής παρουσίαση των βιβλίων στην ιστοσελίδα του ΜΙΕΤ: www.miet.gr

9/10/08

ΠΟΛΕΜΙΚΟΙ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΕΣ ΤΟΥ ΙΣΠΑΝΙΚΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Η ματωμένη σημαία που ο Νίκος Καζαντζάκης βρήκε στο αμπέχονο νεκρού στρατιώτη. Μουσείο Νίκου Καζαντζάκη

Απ' όλους τους πολέμους που συγκλόνισαν τον κόσμο, υπήρξε ένας με ιδιαίτερο αντίκτυπο, που συγκέντρωσε μεγάλο αριθμό δημοσιογράφων, συγγραφέων, διανοουμένων και καλλιτεχνών. Ο εμφύλιος πόλεμος της Ισπανίας, από τις 17 Ιουλίου 1936 μέχρι και την 1 Απριλίου 1939, αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα της ευρωπαϊκής ιστορίας.
Οι μεγάλες εφημερίδες και περιοδικά απ' όλο τον κόσμο έστειλαν τους καλύτερους επαγγελματίες τους για να καλύψουν τη σύρραξη, στην οποία παιζόταν η ισορροπία δυνάμεων που θα καθόριζε τον 20ό αιώνα. Ανάμεσά τους ο Νίκος Καζαντζάκης και οι Έρντστ Χέμινγουέι, Αντουάν ντε Σεντ-Εξυπερύ, Ιλία Έρενμπουργκ, Τζωρτζ Όργουελ, Χάρολντ «Κιμ» Φίλμπι, Μάρθα Γκέρλχορν, Ίντρο Μοντανέλλι και άλλοι.
Οι 31 καλύτερες ανταποκρίσεις, περιγραφές τόπων και ανθρώπων που γράφτηκαν στο ίδιο το πεδίο της μάχης και είχαν διεθνή αντίκτυπο, φιλοξενούνται μαζί με πλούσιο φωτογραφικό υλικό στην έκθεση «Οι πολεμικοί ανταποκριτές του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου» στο Πολιτιστικό Κέντρο Θεσσαλονίκης του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης (Βασ. Όλγας 108). Η έκθεση διοργανώνεται σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Θερβάντες, το Ίδρυμα Πάμπλο Ιγκλέσιας, το Μουσείο Καζαντζάκη, το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης και το Ελληνοϊσπανικό Κέντρο Πολιτισμού Θεσσαλονίκης «Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα» υπό την αιγίδα του Προξενικού Σώματος Ελλάδος, και εντάσσεται στο πρόγραμμα των 43ων Δημητρίων.
Ωράριο λειτουργίας: Τρίτη έως Πέμπτη, Σάββατο, Κυριακή 10:00 - 18:00, Παρασκευή 10:00 - 14:00 και 18:00 - 21:00, με ελεύθερη είσο­δο για το κοινό. Για ομαδικές επισκέψεις πρέπει να προηγείται συνεννόηση με το ΜΙΕΤ, τηλ. 2310 295170-1.

Ο Έρενμπουργγκ και ο Χέμινγουέι συμμετέχουν στο Συνέδριο Αντιφασιστών
Διανοουμένων στην Βαλένθια (Ιούλιος 1937). Ανάμεσά τους, ένα τηλέφωνο,
απαραίτητο εργαλείο των ανταποκριτών


Τζωρτζ Όργουελ
«Τα σύκα - σύκα και τη σκάφη - σκάφη»
New English Weekly
29.07/02.09.1937

Πιθανόν ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος να παρήγαγε τη μεγαλύτερη σοδιά ψεμάτων, σε σύγκριση με οποιοδήποτε άλλο γεγονός μετά τον Μεγάλο Πόλεμο του 1914-1918, αλλά ειλικρινά αμφιβάλλω για το αν ήταν οι φιλοφασιστικές εφημερίδες αυτές που έκαναν τη μεγαλύτερη ζημιά, παρά τις τόσες εκατόμβες καλογραιών που βιάστηκαν και σταυρώθηκαν παρουσία των δημοσιογράφων της «Daily Mail». Οι αριστερές εφημερίδες «News Chronicle» και «Daily Worker» είναι αυτές που, με τις πολύ πιο ύπουλες μεθόδους διαστρέβλωσης που χρησιμοποιούν, εμπόδισαν το βρετανικό κοινό να καταλάβει την πραγματική ουσία του αγώνα.
Το γεγονός που αυτές οι εφημερίδες απέκρυψαν τόσο προσεκτικά είναι ότι η ισπανική κυβέρνηση (συμπεριλαμβανομένης της ημι-αυτόνομης καταλανικής κυβέρνησης) φοβάται πολύ περισσότερο την επανάσταση απ’ ό,τι τους φασίστες. Κατ’ ουσίαν είναι πια σίγουρο ότι ο πόλεμος θα τελειώσει με κάποια συμφωνία και μάλιστα υπάρχουν λόγοι να αμφιβάλουμε για το αν η κυβέρνηση, που άφησε να πέσει το Μπιλμπάο χωρίς να κουνήσει το δαχτυλάκι της, επιθυμεί να νικήσει. Αλλά δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για τον ζήλο με τον οποίο συνθλίβει τους δικούς της επαναστάτες. Εδώ και κάμποσο καιρό έχει διαμορφωθεί ένα βασίλειο του τρόμου: η βίαιη καταστολή πολιτικών κομμάτων, μια ασφυκτική λογοκρισία του Τύπου, ακατάπαυστη κατασκοπία και μαζικές φυλακίσεις χωρίς δίκη. Όταν έφυγα από τη Βαρκελώνη στα τέλη Ιουνίου, οι φυλακές ήταν φίσκα, στην πραγματικότητα, οι κανονικές φυλακές ήταν από πολύ καιρό φίσκα και οι φυλακισμένοι συσσωρεύονταν σε άδειες σκηνές ή σε οποιαδήποτε άλλη εποχιακή χαμοκέλα μπορούσε να βρεθεί γι’ αυτούς. Αλλά αυτό που πρέπει να τονίσουμε είναι ότι οι άνθρωποι που βρίσκονται στη φυλακή τώρα δεν είναι φασίστες αλλά επαναστάτες. Βρίσκονται εκεί όχι γιατί οι πεποιθήσεις τους είναι υπερβολικά δεξιές αλλά υπερβολικά αριστερές. Και υπεύθυνοι που αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται εκεί είναι αυτοί οι φρικτοί επαναστάτες, η αναφορά των οποίων κάνει τον Γκάρβιν να τρέμει τρομοκρατημένος, οι κομμουνιστές.
Στο μεταξύ, ο πόλεμος εναντίον του Φράνκο συνεχίζεται, αλλά εκτός από κείνους τους φτωχοδιάβολους στα χαρακώματα της πρώτης γραμμής, κανείς στην ισπανική κυβέρνηση δεν πιστεύει ότι αυτός είναι ο πραγματικός πόλεμος. Η πραγματική σύγκρουση είναι ανάμεσα στην επανάσταση και την αντεπανάσταση. Ανάμεσα στους εργαζομένους που μάταια προσπαθούν να διατηρήσουν κάτι απ’ αυτά που κέρδισαν το 1936 και στο μπλοκ των φιλελεύθερων και κομμουνιστών που τους τα παίρνει πίσω με μεγάλη επιτυχία. Είναι κρίμα που ακόμα τόσο λίγος κόσμος στην Αγγλία γνωρίζει ότι τώρα ο κομμουνισμός είναι αντεπαναστατική δύναμη, ότι οι κομμουνιστές έχουν συμμαχήσει απ’ όλες τις πλευρές με τον αστικό ρεφορμισμό και ότι χρησιμοποιούν ολόκληρο τον πανίσχυρο μηχανισμό τους για να συνθλίψουν ή να δυσφημίσουν οποιοδήποτε κόμμα επαναστατικών τάσεων.
Παιδιά που παίζουν πάνω σ’ ένα βουνό από χαλάσματα στην πλατεία Αντόν Μαρτίν (Μαδρίτη)
Δημήτρης Ε. Φιλιππής
Η μετάδοση του «τελευταίου ρομαντικού πολέμου»
(Κείμενο από τον κατάλογο της έκθεσης)
«Πρόβα τζενεράλε» του επερχόμενου Μεγάλου Πολέμου, ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος (1936-1939) συντάραξε και, καθ’ ομοίωσιν της ισπανικής κοινωνίας, δίχασε βαθιά την παγκόσμια κοινή γνώμη. Από τη μια, οι πολίτες των δημοκρατικών πεποιθήσεων –με τη συμπαράταξη και της πλειονότητας των διανοουμένων, καλλιτεχνών, φοιτητών– οργάνωσαν παλλαϊκά κινήματα στήριξης της δοκιμαζόμενης Β’ Ισπανικής Δημοκρατίας. Από την άλλη, όσοι έβλεπαν αυτή τη Δημοκρατία σαν το εφαλτήριο μιας ενδεχόμενης επέκτασης του κομμουνισμού στην Ευρώπη επιστράτευαν τις δυνάμεις τους για να αποτρέψουν τον κίνδυνο.
Δεδομένης της παγκόσμιας απήχησης της εμφύλιας σύρραξης, τα δύο στρατόπεδα, Εθνικι­στές και Δημοκρατικοί, γνώριζαν ότι ο αγώνας θα κρινόταν και από τη μάχη των εντυπώσεων. Έτσι, δεν τσιγκουνεύτηκαν ούτε τα μέσα ούτε τα χρήματα για να φιλοτεχνήσουν στο εξωτερικό την εικόνα του «δίκαιου» αγώνα τους. Τα δύο στρατόπεδα οργάνωσαν πολυδύναμα «γραφεία προπαγάνδας» και το καθένα εξασφάλισε για λογαριασμό του τα μέσα και τους κονδυλοφόρους που το υποστήριξαν. «Φωνή» των Δημοκρατικών, κορυφαίες μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας και δημοσιογραφίας (ή/και της πολιτικής), γραφίδες ήδη αναγνωρισμένες ή που έμελλε να καταξιωθούν αργότερα. Μικρότερη η προσέλευση στο αντίπαλο στρατόπεδο, αλλά οι πένες διόλου αμελητέες. Κάποιοι απ’ αυτούς σκοτώθηκαν, άλλοι αιχμαλωτίστηκαν ή καταδικάστηκαν, πολλοί πέρασαν στις Διεθνείς Ταξιαρχίες, ενώ ο Όργουελ, πολεμώντας από τις γραμμές του τροσκιστικού POUM, τραυματίστηκε σοβαρά στο λαιμό στο μέτωπο της Ουέσκα(1).
Ο Τύπος και τα δημοσιογραφικά πρακτορεία σ’ όλο τον κόσμο έστησαν πρωτοφανείς για την επο­χή μηχανισμούς πληροφόρησης. Ο ισπανικός σπαραγμός ενδιέφερε τους πάντες, το θέμα «πουλούσε», και γι’ αυτό τα τότε ΜΜΕ εμπιστεύτηκαν στις πιο «ακριβές» υπογραφές την «αναμετάδοση» αυτού του αποκαλούμενου «τελευταίου ρομαντικού πολέμου». Ο Ισπανικός Εμφύλιος έδωσε στη δημοσιογραφία τη σπάνια ευκαιρία να ταυτιστεί, ως ένα μεγάλο βαθμό, πλήρως κι επιτυχώς με τη λογοτεχνία. Οι πολεμικοί ανταποκριτές καθαγίαζαν, σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους, τον αγώνα της μιας ή της άλλης πλευράς. Πολλές φορές, στα ρεπορτάζ από τα μέτωπα του πολέμου, οι μάχες της Μαδρίτης, του Έβρου, οι πολιορκίες των πόλεων παραλληλίζονταν με τις σταυροφορίες και νόμιζες πως έβγαιναν από τα βάθη της Ιστορίας.
Ιστορία και μυθολογία είχαν τεθεί στην υπηρεσία της προπαγάνδας, συγχέονταν και επικαλύπτονταν. Ο Κέσλερ περιέγραφε την ανεπανάληπτη ιστορική συγκυρία που «προβίβαζε» την Ισπανία σε «Άγιο Τόπο». «Αλκάθαρ, το Μεσολόγγι της Ισπανίας» τιτλοφορούσε η «Καθημερι­νή» τις σχετικές ανταποκρίσεις του Καζαντζάκη από την πολιορκία του Τολέδο, πόλη-σύμβολο των Εθνικιστών που την υπεράσπιζαν τότε από τους Δημοκρατικούς. Ο Μάθιους, απεσταλμένος των «New York Times», το δήλωσε απερίφραστα: «στο θέμα του Ισπανικού Εμφυλίου η απαίτηση εκδοτών και αναγνωστών για αντικειμενικότητα ήταν, το λιγότερο, αφελής». Εξάλλου, η (λογοτεχνική) υπερβολή συνέφερε και τα δύο στρατόπεδα, εφόσον βέβαια λειτουργούσε υπέρ τους. Το 1954 ο Κέσλερ παραδέχτηκε ότι πολλά από τα επεισόδια που αναφέρει στην «Ισπανική Διαθήκη» του δεν τα είχε ζήσει ο ίδιος αλλά τα εμπνεύστηκε από τις διηγήσεις του Ουίλι Μιούζεμπεργκ, δημοσιογράφου του πρακτορείου «Agitrop», και τα παράθεσε γιατί «ο κόσμος έπρεπε να τρέμει από τον φόβο του»(2).
Ο Νίκος Καζαντζάκης στα χαλάσματα του βομβαρδισμένου Τολέδο. 1936.
Από το αρχείο του Μουσείου Νίκου Καζαντζάκη
Ωστόσο, στους περισσότερο συγγραφείς και λιγότερο δημοσιογράφους η υπερβολή ήταν μερικές φορές τόσο... υπερβολική που εκτόπιζε την ακρίβεια. Ανάμεσα σε εκείνους που το είχαν παρακάνει με τις υπερβολές ήταν και ο Χεμινγουέι. «Διάνθιζε τα κείμενά του με πολύ αίμα, κομμένα πόδια και τραυματισμούς, λες και μοναδικός σκοπός του ήταν να σκορπίσει τον τρόμο στους αναγνώστες του», και το πρακτορείο «North American Newspaper Alliance» (NANA), αναγκάστηκε να τον νουθετήσει, υποδεικνύοντάς του να περιορίζεται στο άκρως απαραίτητο και ουσιώδες. Θιγμένος, προφανώς, από την επίπληξη ότι εκείνα τα κείμενα ήταν από τα χειρότερά του, ο μετέπειτα νομπελίστας έγραψε με θέμα τον Ισπανικό Εμφύλιο τα καλύτερα έργα του: το αριστούργημα «Για ποιον χτυπά η καμπάνα» και μερικά διηγήματα «βαθιά αντιπολεμικά, χωρίς ποίηση, σκληράδα και υπερβολές», όπου μάλιστα περιγράφει αδρά την καθημερινή ζωή των πολεμικών ανταποκριτών στα μέτωπα, τα μπαρ, και τα ξενοδοχεία της Ισπανίας – στο Hotel Florida της ισπανικής πρωτεύουσας, που ήταν μια από τις «εστίες» των ξένων ανταποκριτών, σε χώρους που βρώμαγαν καπνούς, ουίσκι και τσίκνα (οι δημοσιογράφοι μαγείρευαν και έτρωγαν στα δωμάτιά τους), «ανάμεσα στους ήχους της γραφομηχανής και κανενός παλιού γραμμοφώ­νου να παίζει συνήθως Σοπέν», ο Χέμινγουεϊ γνώρισε και παντρεύτηκε αργότερα την ανταποκρίτρια της «Collier’s», Μάρθα Γκέλχορν (3). Αλλά και άλλοι από τους τότε ανταποκριτές στα ισπανικά μέτωπα κατέθεσαν αργότερα σπουδαία έργα εμπνευσμένα από τον ισπανικό εμφύλιο: π.χ. ο Μαρλώ έγραψε και σκηνοθέτησε την «Ελπίδα», ο Όργουελ τον «Φόρο τιμής στην Καταλο­νία», ο Κέσλερ την «Ισπανική Διαθήκη»(4)...
Αμφότερα τα στρατόπεδα ασκούσαν αμείλικτη λογοκρισία. Τα κείμενα των δημοσιογράφων διυλίζονταν στον τηλέγραφο από αυστηρούς λογοκριτές. Οι λογοκριτές των Δημοκρατικών είχαν, για παράδειγμα, εντολή να κόβουν κάθε είδηση σχετική με τη βοήθεια που λάμβανε το Λαϊκό Μέτωπο από την ΕΣΣΔ, όπως και κάθε αναφορά στο ηθικό του λαού και του στρατού. Μπροστά στον –συνήθως αυτοδίδακτο– γλωσσομαθή «ιεροεξεταστή» του ο πολεμικός ανταποκριτής είχε δύο επιλογές: θα έπρεπε ή να τον εξαγοράσει ή να τον παραπλανήσει. Κάποιος π.χ. εξαγόραζε τον φιλοτελιστή λογοκριτή του με γραμματόσημα, ενώ ένας άλλος, όταν αναφερόταν στους εκτελεσθέντες, έγραφε τη λέξη «νεκρός» (με εισαγωγικά). Το σημείο στίξης υποχρέωνε τον συντάκτη ύλης να διαβάζει πίσω από τις αράδες...
Χάρη στην ευφυΐα των μεν και εξαιτίας της αδυναμίας των δε, πέρασαν «αλογόκριτα» πολλά θαυμάσια δημοσιογραφικά κείμενα, όμως οι γκάφες είναι πιο ελκυστικές, και μία, κυριολεκτι­­κά ολέθρια, έκαναν οι αμερικανικοί «Times». Η εφημερίδα είχε δύο ανταποκριτές, έναν σε κάθε στρατόπεδο: τον Μάθιους στο Δημοκρατικό και τον Κάρνεϋ στο Εθνικιστικό. Ο δεύτερος, καθότι φιλοφρανκικός, πίστεψε τόσο πολύ σε ένα δελτίο Τύπου του στρατηγού, όπου διατυπωνό­ταν η πεποίθηση για τον επικείμενο θρίαμβο στο Τερουέλ, και έστειλε στην εφημερίδα του μια ... λεπτομερή περιγραφή του θριάμβου. Την ίδια ημέρα της δημοσίευσης της ανταπόκρισης έφτανε στο Τερουέλ ο Μάθιους με τον φωτογράφο του Ρόμπερτ Κάπα, και βρήκαν την πόλη στα χέρια των Δημοκρατικών … υποχρεώνοντας την εφημερίδα τους να διαψεύσει τον εαυτό της. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, οι περισσότεροι Ισπανοί δημοσιογράφοι, ανεξαρτήτως πεποιθήσεως, θεωρούσαν συλλήβδην τους ξένους συναδέλφους τους κατασκόπους, και κάποιοι, όπως ο Κόλτσωφ, πράγματι ήταν(5).
Άρθρο της Βιρτζινια Κόουλς στην εφημερίδα The New York Times


Το γεγονός είναι πάντως ότι, κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου, επαναλήφθηκε πολ­λές φορές το φαινόμενο έγκριτα φύλλα και ραδιόφωνα να πέσουν θύμα των πολιτικών πεποιθή­σεων, τόσο των ανταποκριτών τους, όσο και των ίδιων των διευθύνσεών τους, υπηρετώντας έτσι τυφλά την πολιτική προπαγάνδα σε βάρος της ενημέρωσης. Αν το μειονέκτημα του Χέμινγουεϊ ήταν η «απόλυτη και αφελής πολιτική του ανωριμότητα στο να αντιληφθεί και να εννοήσει τα πραγματικά προβλήματα της Ισπανικής Δημοκρατίας», το πρόβλημα με τον Καζαντζάκη ήταν ότι, «εξαιτίας της υπαρξιστικής αγωνίας του», ενώ από τη μια, πρωτοπόρος ως λογοτέχνης, μετάφραζε και «έκανε γνωστή στο ελληνικό κοινό τη σύγχρονη ισπανική, αντιφασιστική, φλογερή ποίηση μεγάλης κλίμακας», από την άλλη, ως ανταποκριτής στο ισπανικό μέτωπο, εκθείαζε φανερά τον Φράνκο και κατέκρινε τη δημοκρατία «που έφερε την αναρχία και τη διάλυση». Ενίοτε, όμως, πιο έντονο ήταν το πρόβλημα στο χώρο των αριστερών εντύπων. Εύκολα ενδεικτικό το παράδειγμα: η «ορθόδοξη» κομμουνιστική εφημερίδα «Daily Worker» χαρακτήριζε ευθέως «φασίστα» τον Κέσλερ, επειδή η στάση του και τα κείμενά του ήταν εμφανώς υπέρ του τροσκιστών(6).
Το ισπανικό, κυβερνητικό, αριστερό λαϊκό μέτωπο, παρότι ήταν σαφώς πιο ισχυρό στον τομέα της προπαγάνδας και σαφώς πιο αποτελεσματικός ο μηχανισμός λογοκρισίας του, δεν κατάφερε να πιστωθεί και πολλά οφέλη από αυτή την υπεροχή του στα τότε ΜΜΕ, κι αυτό όχι μόνο εξαιτίας της πολυδιάσπασής του. Μπορεί η η αυτόνομη (δημοκρατική) κυβέρνηση της Καταλονίας να εξέδιδε και να απέστελλε στο εξωτερικό σε 100.000 διευθύνσεις (προσωπικοτήτων και οργανώσεων) ένα δελτίο Τύπου και να προπαγάνδιζε τις θέσεις της σε πέντε γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, εσπεράντο(!) και λατινικά –για τους καθολικούς κληρικούς), εντούτοις δεν κατάφερε και πολλά πράγματα. Κι αυτό γιατί στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη υπήρχαν τότε αυταρχικά καθεστώτα, που ήλεγχαν τον Τύπο και όλες τις μορφές πληροφόρησης με τους δικούς τους μηχανισμούς λογοκρισίας το καθένα, ενώ, ενίοτε, τις υπηρεσίες αυτές πλαισίωναν και Ισπανοί διπλωμάτες που υπηρετούσαν στις χώρες αυτές και είχαν προσχωρήσει στο στρατόπεδο του Φράνκο(7).
Ένα από αυτά τα καθεστώτα ήταν και αυτό της 4ης Αυγούστου. Ο ελληνικός Τύπος δεν μπορούσε παρά να είναι υποχρεωτικά φιλοφρανκικός και η οδηγία του Ι. Μεταξά στο υπουργείο Τύπου και Τουρισμού ήταν σαφής: θετικές ειδήσεις και σχόλια για «τις επιτυχίες των Ερυθρών απαγορεύονται», όπως επίσης απαγορεύονταν και κάθε είδους αναφορές είτε ως προς τη συμμετοχή Ελλήνων εθελοντών (του εξωτερικού ή ναυτεργατών) στον ισπανικό εμφύλιο, είτε ως προς το ζήτημα της ανάμιξης του καθεστώτος Μεταξά στον παράνομο εξοπλισμό των ισπανικών αντιμαχόμενων πλευρών από την ελληνική ναυτιλία. Κατάσχονταν μάλιστα αυτομάτως από τις υπηρεσίες λογοκρισίας της 4ης Αυγούστου και οι ξένες εφημερίδες που είχαν αναφορές σε αυτά τα θέματα.
Βεβαίως, στο μικρό διάστημα των δυόμισι εβδομάδων που μεσολάβησαν από την έκρηξη του ισπανικού εμφυλίου, στις 18 Ιουλίου 1936, έως την εκδήλωση του πραξικοπήματος Μεταξά στην Αθήνα, στις 4 Αυγούστου 1936, υπήρξαν ελάχιστα χρονικά περιθώρια για μια στοιχειωδώς πιο «αντικειμενική» πληροφόρηση επί του «ισπανικού ζητήματος» εκ μέρους του φιλελεύθερου τύπου, των εφημερίδων «Καθημερινή» και «Ελεύθερο Βήμα». Αμφότερες οι εφημερίδες τόνιζαν πάντως την ανάγκη να υπάρχει στις εφεδρείες του πολιτικού συστήματος μια «ισχυρά προσωπικότης» που, ως από μηχανής θεός, θα επέμβει όταν η κατάσταση τείνει να εκτραχυνθεί. Και ο Μεταξάς επενέβη, όπως υποστήριζε λίγο αργότερα ο ίδιος και όπως επαναλάμβανε η δημοσιογραφική προπαγάνδα του, «για να μη μεταβληθεί η Ελλάδα σε Ισπανία», ενώ τα έντυπά του τον παραλλήλιζαν περισσότερο με τον «ειρηνοποιό» Πορτογάλο δικτάτορα Σαλαζάρ, αποφεύγοντας τις συγκρίσεις με τον νεότερο, και εμπόλεμο, στρατηγό Φράνκο. Παρ’ όλα αυτά, σε εκείνο το διάστημα των δυόμισι εβδομάδων, η περιοδική τότε και περιορισμένη, έκδοση του «Ριζοσπάστη» έδινε μια ιδέα, μικρή έστω, πλουραλισμού, στον ελληνικό Τύπο, με τα εντυπωσιακά φωτογραφικά πρωτοσέλιδα-ολοσέλιδα ρεπορτάζ (σχεδόν αφίσες) που αφιέρωνε στις «περιφανείς νίκες» του ισπανικού Λαϊκού Μετώπου εναντίον των «βασιλικών κανίβαλων που έκοβαν τα χέρια των κομμουνιστών»(8).
Ο Ισπανικός Εμφύλιος δεν ήταν δυνατόν να παραμένει επί τριετία στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Από τα πρωτοσέλιδα τον εκτόπιζαν κατά καιρούς διάφορα άλλα συνταρακτικά γεγονότα, όπως π.χ. ο πόλεμος Κίνας-Ιαπωνίας, η συμφωνία του Άξονα, η συμφωνία Ιταλίας-Γερμανίας με την Ιαπωνία κ.ά. Παρ’ όλα αυτά, οι ανταποκριτές του Τύπου κρατούσαν με διάφορους τρόπους το θέμα στην επικαιρότητα. Π.χ. το Συνέδριο Υπεράσπισης της Κουλτούρας των Αντιφασιστών Συγγραφέων (Ιούλιος 1937, Μαδρίτη-Βαλένθια-Παρίσι) ήταν μια καλή ευκαιρία για να δοθεί δημοσιότητα στο ισπανικό ζήτημα. Το συνέδριο οργανώθηκε με πρωτοβουλία του Κολτσώφ, προήδρευσε ο Μαρλώ και τις εργασίες του έκλεισε στο Παρίσι ο Αραγκόν απαγγέλλοντας σε μετάφραση το ποίημα «Όρκος στον Φ. Γκαρθία Λόρκα», που έγραψε η ελληνική συμμετοχή του συνεδρίου, ο Στρατής Τσίρκας. Ο Λόρκα όμως ήταν ήδη αρκετά γνωστός χάρη στον Καζαντζάκη, ο οποίος είχε μεταφράσει ποιήματά του τρία χρόνια πριν για το λογοτεχνικό περιοδικό Κύκλος, όπως και ποιήματα άλλων κορυφαίων Ισπανών ποιητών της εποχής. Και αυτό είχε συμβεί το 1933, στο πλαίσιο μιας δημοσιογραφικής αποστολής του Κρητικού συγγραφέα για την «Καθημερινή». Τρία χρόνια μετά, πάλι ως απεσταλμένος της «Καθημερινής» στη σπαρασσόμενη Ισπανία, στις 11-1-1937, ο Καζαντζάκης γράφει στην εφημερίδα το άρθρο «Λόρκα, ο Ισπανός ποιητής που σκοτώθηκε»(9).


Η πρώτη ανταπόκριση του Νίκου Καζαντζάκη από τη σειρά της Καθημερινής "Τί είδα 40 ημέρες εις την Ισπανίαν”. Φωτογραφία: Κωστής Ζάγας, από το αρχείο της Βουλής των Ελλήνων
Από τις αρχές Οκτωβρίου του 1936, ο Καζαντζάκης έφυγε, λοιπόν, και πάλι για την Ισπανία, τώρα ως πολεμικός ανταποκριτής. Η «Καθημερινή» διαφήμιζε την αποστολή του συνεργάτη της και ήδη καταξιωμένου συγγραφέα από τις 2 Οκτωβρίου του 1936 και, αναμένοντας «τις προσεχείς» ανταποκρίσεις του, άρχισε να δημοσιεύει «κατόπιν αιτήματος των αναγνωστών της» μια μικρή ανθολογία κειμένων από την προηγούμενη αποστολή του στην Ισπανία. Στις 24 Νοεμβρίου 1936 δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» η πρώτη μιας σειράς ανταποκρίσεών του για τον Ισπανικό Εμφύλιο, που ολοκληρώθηκαν στις 17 Ιανουαρίου του 1937. «Τι είδα, 40 ημέρες, εις την Ισπανίαν» ήταν ο τίτλος εκείνων των κειμένων, που από τις 24 έως τις 29 Νοεμβρίου 1936 έγιναν πρώτο θέμα. Ανάμεσα στ’ άλλα, ο Καζαντζάκης προέβαλε τις απόψεις των διανοουμένων, όπως ο Ουναμούνο, που είχαν μεταστραφεί υπέρ του Φράνκο, ενώ είχε και μια ολιγόλεπτη συνάντηση με τον ίδιο τον αρχηγό του πραξικοπήματος. Αλλά εκείνη η συνέντευξη δεν μπορούσε να στοιχειοθετήσει μια αποκλειστικότητα σαν κι εκείνη που πήρε, αμέσως μετά το τέλος του εμφυλίου, στις 5 Μαΐου 1939, από τον Φράνκο, το «δημιουργό της ιστορίας», όπως τον αποκαλούσε, ο Σπύρος Μελάς για λογαριασμό, και πάλι, της «Καθημερινής»(10).
Αυτή ήταν η λογοκριμένη ενημέρωση των τότε ελληνικών ΜΜΕ για τον ισπανικό εμφύλιο. Προφανώς όμως, όσοι ενδιαφέρονταν για το λεγόμενο τότε «ισπανικό ζήτημα» μπορούσαν να βρουν τρόπους να μάθουν περισσότερα πράγματα, αρκεί π.χ. να είχαν επαφή με μετανάστες των ΗΠΑ, που γνώριζαν και τη μία και την άλλη άποψη μέσω του Τύπου της ομογένειας: η «Ατλαντίς» ήταν πιο φιλοφρανκική, ενώ ο «Εθνικός Κήρυξ» φιλοδημοκρατικός. Αλλά τα ΜΜΕ της ομογένειας δεν συμπεριλαμβάνονται για τεχνικούς λόγους στην παρούσα έκθεση, ως εκ τούτου, υποχρεωτικά, αυτή η αναφορά συνιστά τον επίλογο του παρόντος προλόγου…

Συνέντευξη του Φράνκο στον Φέλιξ Κορρέια, ανταποκριτή
της εφημερίδας Diarrio de Lisboa

1. Βασική πηγή της παρούσας μελέτης είναι τα, José Mario Armero, «Corresponsales extranjeros en la guerra de España», Sedmay, 1976, Aldo Garosci, «Gli intellettuali e la guerra di Spagna», Einaudi, Ρώμη, 1959 ή στην πιο πρόσφατη ισπανική έκδοση, «Los intelectuales y la guerra de España», Júcar, Μαδρίτη, 1981 και Χιου Τόμας, «Ιστορία του Ισπανικού Εμφυλίου», τ. 2, Τολίδης, Aθήνα 1971. Βλ. επίσης και το αφιέρωμα στον Ισπανικό Εμφύλιο του περιοδικού «Αντί», τχ. 685, 12.4.1999.
2. Για τις πληροφορίες εδώ πρβλ. τα José Mario Armero, ό.π., κυρίως σ. 67-115 και Βαγγέλης Αγγελής, «Εμφύλιος πόλεμος στη Μαδρίτη-ιδεολογικός πόλεμος στην Αθήνα: η προπαγάνδα στην Ελλάδα για το ισπανικό ζήτημα 1936-39» στο Δημήτρης Ε. Φιλιππής (επιμ.), «1936 Ελλάδα και Ισπανία», Βιβλιόραμα, Αθήνα, 2007, σ. 115-143.
3. Εδώ πρβλ. José Mario Armero, ό.π., σ. 86-88, με παραπομπή στο «The fifth column» του Χεμινγουέι. Βλ. και Ερνστ Χέμινγουεϊ, «Τέσσερις Ιστορίες από τον πόλεμο της Ισπανίας», Δελφίνι, 1996.
4. Βλ. ενδεικτικά Αρθουρ Κέσλερ, «Ισπανική Διαθήκη», Ωκεανίδα, Αθήνα 1983.
5. Γενικά εδώ, πρβλ. José Mario Armero, ό.π., σ. 67-115.
6. Σχετικά με τα στοιχεία αυτής της παραγράφου, όπως προηγούμενη σημ, βλ. και Δημ. Φιλιππής, «Η Ελλάδα μπροστά στον Ισπανικό Εμφύλιο», Αντί, ό.π., σ. 46-52 και αναδημοσίευση στο Χρήστος Λάζος, «Πεθαίνοντας στη Μαδρίτη», Αίολος, Αθήνα 2001, σ. 166-187, και Β. Αγγελής, ό.π.
7. Πρβλ. την αρχική μορφή της παρούσας μελέτης και το γενικότερο αφιέρωμα από το ένθετο «Ιστορικά» της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία», ό.π.
8. Για τα στοιχεία που προσκομίζονται σε αυτές τις παραγράφους, βλ. Β. Αγγελής, ό.π., και Δημ. Φιλιππής, «Η Ελλάδα…», ό.π. και του ιδίου «Ο Ισπανικός διπλωματικός εμφύλιος στην Ελλάδα ― με ενδεικτικά στοιχεία για το λαθρεμπόριο όπλων», στο «1936 Ελλάδα και Ισπανία», ό.π., σ. 145-165 και Θανάσης Δ. Σφήκας, «Η Ελλάδα και ο ισπανικός εμφύλιος», Στάχυ, Αθήνα 2001.
9.Βλ. Δημ. Φιλιππής, «Η Ελλάδα…», ό.π. και αφιέρωμα στο Λόρκα του βιβλιοπωλείου της Λιβαδειάς «Σύγχρονη Έκφραση» στον δικτυακό τόπο http://sigxroniekfrasi.blogspot.com/, επίσης το αφιέρωμα, πάλι στον Λόρκα, του περιοδικού Διαβάζω, τχ. 466, Σεπτέμβριος 2006.
10. Δημ. Φιλιππής, αυτόθι.


7/10/08

ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ

Κάρολος Κουν, Οι παραστάσεις

Επιστημονική Επιμέλεια: Πλάτων Μαυρομούστακος
Αθήνα, Μουσείο Μπενάκη 2008

489 σελ., τιμή 30.00 / στο βιβλιοπωλείο μας 25.50 €


Η έκδοση συνοδεύει την έκθεση «Κάρολος Κουν - Θέατρο Τέχνης» (25/9/2008-16/11/2008) και περιλαμβάνει την αναλυτική καταγραφή του συνόλου των παραστάσεων τις οποίες σκηνοθέτησε ο Κάρολος Κουν από το 1930 έως το 1987, καθώς και τις δραστηριότητες του Θεάτρου Τέχνης σε όλο το διάστημα της ζωής του ιδρυτή του.Το βιβλίο είναι δομημένο σε τέσσερις ενότητες:


1930-1942, Κολλέγιο Αθηνών, Λαϊκή Σκηνή, Θίασος Κοτοπούλη, Θίασος Κατερίνας
1942-1950, Θέατρο Τέχνης
1950-1954, Εθνικό Θέατρο, Θίασος Αδαμάντιου Λεμού, Θίασος Κατερίνας, Θίασος Βασίλη Διαμαντόπουλου
1954-1987, Θέατρο Τέχνης

Κάθε ενότητα περιλαμβάνει καταγραφή των παραστάσεων ανά θεατρική περίοδο, κριτικογραφία, τόπο και ημερομηνία της πρεμιέρας.Κάθε θεατρική περίοδος συνοδεύεται και από συνοπτική παρουσίασή της, στην οποία αναφέρονται επαναλήψεις, περιοδείες των παραστάσεων και, ειδικά στις περιόδους που αφορούν το Θέατρο Τέχνης, καταγραφές άλλων δραστηριοτήτων του και σκηνοθεσιών βασικών συνεργατών του Καρόλου Κουν (Χατζημάρκου, Λαζάνη, Κουγιουμτζή, Αρμένη).Η έκδοση περιλαμβάνει ακόμη συμπληρωματικούς καταλόγους και ευρετήρια, προκειμένου να δοθεί μια κατά το δυνατόν πλήρης εικόνα της τεράστιας συμβολής του Καρόλου Κουν στο ελληνικό θέατρο.Το φωτογραφικό υλικό που εικονογραφεί τις παραστάσεις προέρχεται από το αρχείο του Θεάτρου Τέχνης.

ΦΩΚΑΙΑ (ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ) 1913-1920

Φώκαια 1913-1920
Η μαρτυρία του Φελίξ Σαρτιώ

Επιμέλεια: Χάρης Γιακουμής
Αθήνα, Ριζάρειο Ίδρυμα 2008

318 σελ., τιμή 55.00 € / στο βιβλιοπωλείο μας 52.25 €



Το μόνο όπλο της “σιωπηλής”, άγνωστης ιστορίας είναι η μνήμη που χαράσσεται στις ψυχές των πρωταγωνιστών των ιστορικών γεγονότων και η μεταφορά τους, στόμα με στόμα, στο πέρασμα των αιώνων. Άυλες μνήμες και αφηγήσεις που μεταφέρουν εικόνες από γενιά σε γενιά, αλλά τείνουν να χαθούν στο χρόνο. Μόνο που η ιστορία δεν είπε την τελευταία της λέξη ακόμη. Η εύρεση κειμένων και φωτογραφιών του Φελίξ Σαρτιώ στο Παρίσι, που απεικονίζουν την τραγική και περιπετειώδη ιστορία της όμορφης μικρασιατικής Φώκαιας και αναφέρονται στο διάστημα των επτά κρίσιμων ετών (1913-1920), ήρθε για να κρατήσει ζωντανή την ανάμνηση αλλά και να παγιώσει για πάντα στην ιστορία το δράμα ενός ένδοξου τόπου.



Μ’ αυτή την κληρονομιά τώρα, οι μνήμες ζωντανεύουν, αποκτούν άλλη υπόσταση και βοηθούν την ιστορία να κρατήσει το πρόσωπό της ανέπαφο από παραποιήσεις και σφετερισμούς. Ο μεσολαβητής, για να αποδοθεί η μνήμη στους νόμιμους κατόχους της, είναι ο ιστορικός φωτογραφίας Χάρης Γιακουμής, ο οποίος συνέλεξε όλο αυτό το πλούσιο υλικό και επιμελήθηκε τη δίγλωσση αυτή έκδοση (ελληνικά-γαλλικά) με τη συμμετοχή των Antoine Hermany, Μανώλη Τσαλικίδη και Νικολάου Χόρμπου. Τα κείμενα του Φελίξ Σαρτιώ επιμελήθηκε η Αναστασία Καραστάθη.


Ο Φελίξ Σαρτιώ (Félix Sartiaux, 1876-1944), Γάλλος μηχανικός και αρχαιολόγος, ήταν ο πρώτος που διεξήγαγε οργανωμένες αρχαιολογικές ανασκαφές στην αρχαία Φώκαια της Μικράς Ασίας, το 1913, 1914 και 1920. Όταν ξέσπασε ο διωγμός της Φώκαιας στις 12 Ιουνίου 1914 (30 Μαΐου με το παλιό ημερολόγιο), βρέθηκε εκεί για δεύτερη φορά και οι διωκόμενοι Φωκιανοί βρήκαν προστασία κοντά του, υπό τη σημαία της Γαλλικής Δημοκρατίας, την οποία ύψωσε με τη βοήθεια των συνεργατών του σε τέσσερα σπίτια, καταφέρνοντας έτσι να σώσει μεγάλο μέρος του πληθυσμού από τους μανιασμένους Τσέτες. Το 1919, που επέστρεψε ξανά στη Φώκαια μαζί με τους Φωκιανούς πρόσφυγες, φωτογράφισε όλες τις στιγμές χαράς και θλίψης ενός τόπου.