ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 1944. ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΟΙ ΧΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ

Δεκέμβρης 1944. Το παρελθόν και οι χρήσεις του

Κείμενα: συλλογικό 
Επιμέλεια: Πολυμέρης Βόγλης, Ιωάννα Παπαθανασοπούλου, Τάσος Σακελλαρόπουλος, Μενέλαος Χαραλαμπίδης 
Αθήνα, Αλεξάνδρεια 2017 
307 σελ. 
ISBN 978-960-221-731-3 
Τιμή 19,08 € / στο βιβλιοπωλείο μας 15,26 € 



70.000 ένοπλοι, 5.000 νεκροί, 25.000 εκτοπισμένοι, σ’ ένα μόλις μήνα, είναι ο σύντομος απολογισμός της σφοδρότερης μάχης που έγινε ποτέ στην Αθήνα.

Τα Δεκεμβριανά υπήρξαν η μοναδική περίπτωση κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όπου συμμαχικές δυνάμεις συγκρούστηκαν ένοπλα και μάλιστα στην πρωτεύουσα ενός κράτους που μόλις είχε απελευθερωθεί από τη ναζιστική κατοχή. Στον πυκνό χρόνο των 33 ημερών, εκδηλώθηκαν αντιθέσεις, διχασμοί και προσδοκίες, που είχαν τις ρίζες τους στο πρόσφατο παρελθόν. Στις μάχες στους δρόμους της Αθήνας διακρίνουμε τα ίχνη του Εθνικού Διχασμού και της Μικρασιατικής Καταστροφής, της πολιτικής αστάθειας και της οικονομικής κρίσης του Μεσοπολέμου, των συνεπειών της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά και βέβαια των πρωτόγνωρων αλλαγών που προκάλεσε στην ελληνική κοινωνία η εμπειρία της Κατοχής και της Αντίστασης κατά τη διάρκεια του πολέμου. Παράλληλα, η μάχη της Αθήνας παγίωσε τη θέση της Ελλάδας στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων της μεταπολεμικής Ευρώπης, καθόρισε τις εξελίξεις που οδήγησαν στον εμφύλιο πόλεμο και διαμόρφωσε την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα της χώρας, τουλάχιστον μέχρι την πτώση της Χούντας το 1974.

Παρά την κομβική θέση που έχουν στη σύγχρονη ελληνική ιστορία και τις δεκαετίες που έχουν περάσει, τα Δεκεμβριανά αποτελούν ένα από τα λιγότερο μελετημένα πεδία της ελληνικής ιστοριογραφίας και τα ερωτήματα είναι πολύ περισσότερα από τις απαντήσεις που διαθέτουμε. Σε μερικά από αυτά τα ερωτήματα απαντούν τα κείμενα του παρόντος τόμου: η διαδικασία μετατροπής της Αθήνας σε πεδίο μάχης, οι διεθνείς διαστάσεις των Δεκεμβριανών, οι τρόποι εκδήλωσης πολιτικών αντιθέσεων που είχαν οξυνθεί την περίοδο της Κατοχής, η τύχη των αμάχων που εγκλωβίστηκαν στην εμπόλεμη Αθήνα, οι συνθήκες που επικρατούσαν σε άλλες πόλεις, η συγκρότηση της μνήμης και του αφηγήματος για τα Δεκεμβριανά, σε μεγάλο βαθμό καθορίζουν ακόμη και σήμερα το λόγο γύρω από την αιματηρή σύγκρουση του 1944.

 (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ ΡΗΤΟΡΙΚΗ. ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ, ΔΙΑΚΙΝΔΥΝΕΥΣΗ

Άλμπερτ Ο. Χίρσμαν  
Η αντιδραστική ρητορική. Αντίστροφο αποτέλεσμα, ματαιότητα, διακινδύνευση

Μετάφραση: Κώστας Σπαθαράκης 
Ηράκλειο, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης 2017 
215 σελ. 
ISBN 978-960-524-481-1 
Τιμή 16,00 € / στο βιβλιοπωλείο μας 12,80 € 

Το κύμα των φιλελεύθερων ιδεών και των πολιτικοκοινωνικών αλλαγών που έφεραν ο Διαφωτισμός, η Γαλλική Επανάσταση και η πρωτοφανής οικονομική ανάπτυξη του 19ου και του 20ού αιώνα γέννησε ισχυρότατες αντιδράσεις. Τι επιχειρήματα χρησιμοποίησαν οι εκπρόσωποι των ρευμάτων αυτών, οι αποκαλούμενοι αντιδραστικοί;

Ο Άλμπερτ Ο. Χίρσμαν μελέτησε τρία κύματα αντιδραστικής σκέψης: ενάντια στη Γαλλική Επανάσταση κατά τον 18ο αιώνα, ενάντια στη δημοκρατία στον 19ο αιώνα και ενάντια στο κράτος πρόνοιας στον 20ό. Διαπιστώνει ότι η αντιδραστική ρητορική επιστρατεύει πάντοτε τα εξής τρία επιχειρήματα: 1) το επιχείρημα του αντίστροφου αποτελέσματος –κάθε απόπειρα βελτίωσης των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών στην πραγματικότητα προκαλεί το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα· 2) το επιχείρημα της ματαιότητας –καμιά προσπάθεια αλλαγής της κοινωνίας δεν επηρεάζει έστω και ελάχιστα το status quo· 3) το επιχείρημα της διακινδύνευσης –οι νέες μεταρρυθμίσεις πρέπει να αποτρέπονται, γιατί θέτουν σε κίνδυνο σημαντικά επιτεύγματα του παρελθόντος.

Με εύστροφο πνεύμα και λεπτή ειρωνεία, ο Χίρσμαν ανατέμνει την αντιδραστική ρητορική που επιστρατεύει η συντηρητική σκέψη εδώ και 200 χρόνια. Τέλος, με μια απροσδόκητη αντιστροφή, δείχνει ότι και οι προοδευτικοί συχνά υιοθετούν στάση εξίσου άκαμπτη. Το βιβλίο αποτελεί έναν μοναδικό –και άκρως απολαυστικό– πιλότο στα θολά νερά του δημόσιου διαλόγου του καιρού μας.

 (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Σταύρος Ζουμπουλάκης  
Για το σχολείο

Αθήνα, Πόλις 2017 
185 σελ. 
ISBN 978-960-435-565-5 
Τιμή 12,00 € / στο βιβλιοπωλείο μας 9,60 € 



Το δημοκρατικό σχολείο της νεωτερικότητας το διαπερνά μια αντινομία: έχει στόχο να διαπλάσει τον ελεύθερο πολίτη, την αυτόνομη ατομικότητα, τον άνθρωπο που σκέφτεται με το δικό του μυαλό, τον στόχο όμως αυτό τον επιδιώκει και τον πετυχαίνει διά της υποχρεωτικότητας και του αναγκασμού. Πράγματι, στο σχολείο, όπου ο μαθητής πηγαίνει θέλοντας και μη και όπου δεν έχει κανένα περιθώριο ουσιαστικής επιλογής, σε αυτόν ακριβώς τον χώρο του ετεροκαθορισμού, διαμορφώνεται -με τη συνδρομή προφανώς και άλλων εξωσχολικών παραγόντων- το ελεύθερο άτομο, η αυτόνομη ατομικότητα!

Το σχολείο είναι θεσμός μετάδοσης της γνώσης, παράδοσης -όπως σοφά λέγεται στην ελληνική γλώσσα η διδασκαλία- στους μαθητές του πολιτισμού των προγόνων. Το σχολείο δεν είναι θεσμός καινοτομίας, η καινοτομία ανήκει στους μαθητές αφού αποφοιτήσουν από αυτό. Κεντρική μορφή του σχολείου είναι ο δάσκαλος, που αναλαμβάνει την ευθύνη να διδάξει τον μαθητή, σε μια σχέση μαζί του εξ ορισμού ασύμμετρη.

Τα κείμενα του βιβλίου αυτού, όποιο κι αν είναι το θέμα τους, είναι όλα κείμενα ένθερμης αγάπης για το σχολείο και υπεράσπισής του. Υπερασπίζονται ένα σχολείο που λειτουργεί κανονικά, όπου ο δάσκαλος διδάσκει -και δεν επικοινωνεί απλώς με τα παιδιά- και οι μαθητές μαθαίνουν γράμματα - και δεν αποκτούν απλώς δεξιότητες.

 (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η ΤΖΙΧΑΝΤ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Ολιβιέ Ρουά  
Η τζιχάντ και ο θάνατος  

Μετάφραση: Κίττυ Ξενάκη 
Αθήνα, Πόλις 2017 
169 σελ. 
ISBN 978-960-435-566-2 
Τιμή 14,00 € / στο βιβλιοπωλείο μας 11,20 €


Από τον Χαλίντ Κελκάλ το 1995 έως την επίθεση της Νίκαιας το 2016, όλοι οι τρομοκράτες ανατινάζονται μόνοι τους ή σκοτώνονται από την αστυνομία, χωρίς να επιδιώξουν στ’ αλήθεια να διαφύγουν και χωρίς ο θάνατός τους να είναι οπωσδήποτε απαραίτητος για την επιτυχία της επίθεσης. Ο Μοχάμεντ Μερά θα επαναλάβει τη διάσημη φράση που αποδίδεται στον Οσάμα μπιν Λάντεν και επανέρχεται συστηματικά σε διάφορες παραλλαγές: «Εμείς αγαπάμε τον θάνατο, εσείς αγαπάτε τη ζωή». Ο θάνατος του τρομοκράτη δεν είναι μια πιθανότητα ή μια ατυχής συνέπεια της πράξης του, αλλά βρίσκεται στην καρδιά του σχεδίου του. Την ίδια έλξη προς τον θάνατο παρατηρούμε και στον τζιχαντιστή που προσχωρεί στο Daech. Οι τζιχαντιστές αντιλαμβάνονται την επίθεση αυτοκτονίας ως τον κατεξοχήν σκοπό της στράτευσής τους. Κι αν είναι αυτός ο πραγματικός κίνδυνος; Όχι η καταστροφή που προκαλείται, αλλά το κλίμα τρόμου που δημιουργείται. Γιατί η δύναμη του Daech έγκειται στο ότι εκμεταλλεύεται τους φόβους μας. Και αυτός ο φόβος είναι ο φόβος του Ισλάμ. Ο μόνος στρατηγικός αντίκτυπος των επιθέσεων είναι το ψυχολογικό τους αποτέλεσμα: δεν πλήττουν τη στρατιωτική ικανότητα των Δυτικών· δεν πλήττουν την οικονομία παρά ελάχιστα· δεν θέτουν σε κίνδυνο τους θεσμούς παρά μόνο στον βαθμό που εμείς οι ίδιοι τους θέτουμε υπό αμφισβήτηση, με την ατελείωτη συζήτηση περί σύγκρουσης μεταξύ ασφάλειας και κράτους δικαίου. Ο φόβος είναι ο φόβος της έκρηξης των ίδιων μας των κοινωνιών.

 (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ. ΣΧΕΔΙΑ 1929-1986

Νίκος Νικολάου. Σχέδια 1929-1986  

Κατάλογος έκθεσης 
Κείμενα: Ν. Π. Παΐσιος, Νίκος Νικολάου, Αλέξανδρος Γ. Ξύδης, Ηλίας Ζιώγας 
Αθήνα, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης 2017 
476 σελ. με 474 έγχρωμες εικόνες και 8 φωτογραφίες 
ISBN 978-960-250-685-1 
Τιμή 55,00 € / στο βιβλιοπωλείο μας 41,25 €

Η έκδοση αυτή πραγματοποιήθηκε με την ευκαιρία της ομώνυμης έκθεσης που διοργάνωσε το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης στον εκθεσιακό χώρο του Μεγάρου Εϋνάρδου (29 Μαρτίου – 13 Μαΐου 2017). Όπως αναφέρει στο εισαγωγικό του κείμενο ο Ν. Π. Παΐσιος: «Μετά το θάνατο του Νίκου Νικολάου, η τρίτη του σύζυγος Αγγέλα, το γένος Ζουμπουλάκη, συνέλεξε στοργικά όσα έργα υπήρχαν στο περίφημο σπίτι του ζωγράφου στην Αίγινα (με σκοπό όχι μόνο να τα περισώσει, αλλά και να βοηθήσει την περαιτέρω διάδοσή τους), και ανέθεσε στην Όλγα Μεντζαφού την αρχική τους ταξινόμηση. Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των έργων αποτελεί ένα corpus 5.000(!) περίπου σχεδίων, όπου ο μελετητής μπορεί, από τα πρώτα σχεδιαστικά ψελλίσματα μέχρι τον ώριμο αρθρωμένο λόγο, να ανασυνθέσει όλη την πορεία του Νικολάου». Η έκδοση περιλαμβάνει τις ενότητες «Νεανική περίοδος», «Μορφές», «Τόποι και τοπία», «Θέατρο», «Διαφημιστικά», «Μελέτες για το Ημερολόγιο 1957 της ΑΓΕΤ», «Η Γυναίκα της Ζάκυθος» και «Πάντειος και άλλες τοιχογραφίες». Με τον τρόπο αυτό καλύπτεται στο σύνολό της η πολυσχιδής καλλιτεχνική δραστηριότητα του Νικολάου.

Τα σχέδια έχουν γίνει με ποικίλες τεχνικές, όπως μελάνι, κάρβουνο, μολύβι, ακουαρέλα, τέμπερα, λάδι, γκουάς, κυρίως σε χαρτί ή χαρτόνι, αλλά και σε καμβά ή μουσαμά. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης έγραφε: «Η γραμμή μου είναι βγαλμένη από τη φύση, αλλά την αισθάνομαι ότι είναι σαν ένα έλασμα ευθύ, που το λυγάς όσο μπορεί να λυγίσει για να σου δώσει την καμπυλότητα που θέλεις. Όταν όμως το αφήσεις αυτό πάλι ελεύθερο, στην πρώτη του κατάσταση, θα γίνει πάλι ίσιο. Το σχέδιο είναι λοιπόν ίσιες γραμμές που τις λυγάς όσο μπορούν να λυγίσουν αυτές χωρίς να χαθεί η καταγωγή τους». 

Στο επίμετρο περιλαμβάνονται κείμενα του καλλιτέχνη, του Αλέξανδρου Γ. Ξύδη και του Ηλία Ζιώγα. Η έκδοση συμπληρώνεται από χρονολόγιο, τεκμηρίωση των έργων και βιβλιογραφία.

Ο ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ γεννήθηκε το 1909 στην Ύδρα. Σε ηλικία 7 ετών έχασε τον πατέρα του. Μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου μετακόμισε στην Αθήνα με τη μητέρα του, η οποία για να βιοποριστεί άνοιξε παλαιοπωλείο στην Πλάκα. Το 1929 πέρασε τις εισαγωγικές εξετάσεις για την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, από την οποία αποφοίτησε το 1935. Χάρη σε μια υποτροφία που μοιράστηκε με τον Γιάννη Μόραλη, έφυγε το 1937 αρχικά για τη Ρώμη και κατόπιν για το Παρίσι. Ωστόσο τον επόμενο χρόνο επέστρεψε στην Ελλάδα. Το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου δεν του επέτρεψε να ξαναφύγει στο εξωτερικό. Ήδη όμως από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια το έργο του είχε αναδειχθεί και κέρδιζε ολοένα περισσότερο έδαφος στο καλλιτεχνικό στερέωμα της εποχής. Μέσα στις επόμενες δεκαετίες ο Νικολάου έκανε δέκα ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε σε δεκάδες ομαδικές. Μεταξύ άλλων φιλοτέχνησε τοιχογραφίες για την Πάντειο Σχολή, για τη «Λέσχη Δομήνικος Θεοτοκόπουλος» στο Ηράκλειο Κρήτης, για το Θέατρο Μουσούρη και για περίπτερα του ΕΟΤ στις Μυκήνες και τη Σπάρτη. Ανέλαβε επίσης την αγιογράφηση του νέου κλίτους του Ιερού Ναού Ζωοδόχου Πηγής στην οδό Ακαδημίας. Έκανε σκηνογραφίες για το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν, το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, επιμελήθηκε επιτοίχια ημερολόγια και διαφημιστικές εκστρατείες για την Καπνοβιομηχανία Κεράνης, καταπιάστηκε με τις εφαρμοσμένες τέχνες (κεραμικά, ταπισερί, εξώφυλλα δίσκων) και εικονογράφησε βιβλία. Το 1958 ίδρυσε τον Όμιλο Φιλοτέχνων και Καλλιτεχνών, στο πλαίσιο του οποίου λειτουργούσε η αίθουσα τέχνης «Αρμός», στην οδό Ηρακλείτου 21. Το 1964 εξελέγη καθηγητής στην ΑΣΚΤ, όπου δίδαξε μέχρι το 1974. Ο Νίκος Νικολάου πέθανε το 1986 στην Αθήνα. Ο τάφος του βρίσκεται στην Αίγινα, όπου πέρασε μεγάλο μέρος από τις δύο τελευταίες δεκαετίες της ζωής του. 

(πηγή:Εκδόσεις ΜΙΕΤ)

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΝΤ ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΓΟΝΟΥΣ ΤΟΥ. ΚΑΝΤΙΑΝΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΣ ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΣ

Victor Delbos  
Από τον Κάντ στους επιγόνους του. Καντιανή φιλοσοφία και γερμανικός ιδεαλισμός

Μετάφραση: Βάιος Ντάφος 
Αθήνα, Εκδόσεις Αμολγός 2017 
329 σελ. 
ISBN 978-618-82775-0-2 
Τιμή 16,96 / στο βιβλιοπωλείο μας 13,56 € 


Ο Victor Delbos υπήρξε ένας από τους εμβριθέστερους μελετητές της γερμανικής φιλοσοφίας και ιδιαιτέρως του γερμανικού ιδεαλισμού. Η παρούσα μελέτη αποτελεί τη γραπτή μορφή των έντεκα μαθημάτων που παρέδωσε στη Σορβόννη από τις 3 Μαρτίου έως τις 26 Μαΐου 1909, και παραμένει μέχρι σήμερα έργο αναφοράς στη φιλοσοφική ερμηνεία του γερμανικού ιδεαλισμού.

Η έκδοση συμπληρώνεται με δύο σημαντικότατα άρθρα του, στα οποία αναλύει την έννοια της εμπειρίας στον Kant και τη διαμόρφωση της ιδέας των a priori συνθετικών κρίσεων. Ξετυλίγοντας το φιλοσοφικό νήμα που ξεκινάει από τον Kant και ολοκληρώνεται με τον Hegel, ο Delbos δομεί την ανάλυσή του γύρω από δύο βασικές συνισταμένες.

Σύμφωνα με την πρώτη, όλοι όσοι επικαλούνται την καντιανή φιλοσοφία αναφέρονται στην Κριτική του καθαρού Λόγου ως το πλέον καταλυτικό έργο – είτε αντιπαρατίθενται σε αυτήν (Hegel) είτε αξιώνουν την ολοκλήρωσή της (Fichte). Η δεύτερη έχει να κάνει με το πράγμα καθ’ εαυτό: όλοι οι επίγονοι του Kant θεωρούν ότι αποτελεί την πιο αμφίσημη έννοια της καντιανής φιλοσοφίας.

Με βάση τα παραπάνω, ο Delbos επιμένει περισσότερο στην προβληματική ενότητα του γερμανικού ιδεαλισμού, με τις ρήξεις και τις λύσεις των επιγόνων τού Kant, παρά στη συνθετική του ενότητα που επιχείρησαν να προκρίνουν σημαντικοί μελετητές, όπως ο Richard Kroner και ο Jean Hyppolite.
Το πλαίσιο ανάγνωσης και ερμηνείας του γερμανικού ιδεαλισμού που προτείνει ο Delbos επιτρέπει την ανάδειξη των ιδιαίτερων απαιτήσεων κάθε στοχαστή που αναμετρήθηκε με την καντιανή φιλοσοφία, με την παράλληλη επεξεργασία μιας προοπτικής ικανής να επανέλθει στο συνολικό του σύστημα. Με αυτόν τον τρόπο, ο Delbos κατορθώνει να σκιαγραφήσει ως αληθινή υπόθεση εργασίας τη νοητή γραμμή που οδηγεί από τον Kant στον Hegel, αλλά και να ερευνήσει με αξιοθαύμαστη αναλυτική ικανότητα τις εγκάρσιες τομές που ανατέμνουν το έργο κάθε μετακαντιανού φιλοσόφου.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου) 

Ο ΕΡΡΙΚΟΣ ΙΨΕΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΚΗΝΗ. ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ ΤΟΥ 1894 ΣΤΙΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

Γιάννης Μόσχος
Ο Ερρίκος Ίψεν στην ελληνική σκηνή. Από τους Βρυκόλακες του 1894 στις αναζητήσεις της εποχής μας

Επιστημονική επιμέλεια: Βάνια Παπανικολάου 
Αθήνα, Εκδόσεις Αμολγός 2017 
483 σελ. 
ISBN 978-618-82775-2-6 
Τιμή 28,62 / στο βιβλιοπωλείο μας 22,87 €  



Η παρούσα μελέτη επιχειρεί να καταγράψει και να αναλύσει τις σκηνικές τύχες των θεατρικών έργων του Ερρίκου Ίψεν στην Ελλάδα από την πρώτη παράσταση, το 1894, έως το τέλος του 20ού αιώνα. Παρακολουθώντας την ελληνική θεατρική ιστορία, εξετάζονται οι αλλαγές που επήλθαν συν τω χρόνω στη σκηνική αντιμετώπιση των ιψενικών έργων και στις αντιλήψεις των καλλιτεχνών και των θεωρητικών για τον συγγραφέα. Ασχολείται ως ένα βαθμό και με θέματα πρόσληψης, εξετάζοντας την υποδοχή που επιφύλαξαν οι άνθρωποι του θεάτρου, οι διανοούμενοι και το κοινό στα έργα του Ίψεν. Το κύριο αντικείμενο του βιβλίου όμως είναι η σκηνοθετική τους αντιμετώπιση, η σκηνική ανάγνωση των έργων και η αισθητική των παραστάσεων. Η έρευνα για την παρουσία του Ίψεν στα ελληνικά πράγματα περιλαμβάνει τη συλλογή στοιχείων για τις παραστάσεις Ίψεν που έγιναν στον ελλαδικό χώρο, την καταγραφή όλων των δημοσιευμένων κειμένων στην ελληνική γλώσσα του Ίψεν και για τον Ίψεν, καθώς και την καταγραφή των ομιλιών και εκδηλώσεων στην Ελλάδα με κεντρικό θέμα τον δραματουργό. Το κάθε ένα από τα εφτά κεφάλαια εστιάζει στα σημαντικά πρόσωπα και θεατρικά σχήματα της συγκεκριμένης κάθε φορά χρονικής περιόδου, και το βιβλίο κλείνει με τη διατύπωση επιλογικών παρατηρήσεων για τη συνολική παρουσία του συγγραφέα στην Ελλάδα, από την πρώτη του εμφάνιση έως το τέλος του 20ού αιώνα.

Η έκδοση συνοδεύεται από CD που περιλαμβάνει την παραστασιογραφία όλων των ιψενικών παραστάσεων από το 1894 έως τη λήξη της χειμερινής περιόδου 2014-2015. Στο CD ο αναγνώστης θα βρει και όλες τις υπόλοιπες καταγραφές της έρευνας.

 (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΕΞΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Σ. Ν. Φιλιππίδης  
Έξι και ένα μελετήματα για τον Νίκο Καζαντζάκη

Ηράκλειο, Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη 2017 
253 σελ. 
ISBN 978-960-7970-718 
Τιμή 6,00 € / στο βιβλιοπωλείο μας 5,10 €  


[...] Η συναγωγή των μελετημάτων αυτού του τόμου που έγραψα σε διαφορετικές περιόδους συνιστά ένα συνεχές επιχείρημα. Με αυτά προσπαθώ να περιγράψω τη σύσταση του αφηγηματικού ιδιόλεκτου, της ιδιαίτερης αφηγηματικής φωνής του Καζαντζάκη, ώστε να βοηθήσω τον αναγνώστη να κατανοήσει καλύτερα την τέχνη του, να τον βοηθήσω δηλαδή να ακουμπήσει το αυτί του με μεγαλύτερη ευαισθησία πάνω στις χαράξεις που αφήνει η φωνή του αφηγητή και οι μιμήσεις του των φωνών των χαρακτήρων του. Ας φανταστούμε, για παράδειγμα, τον Παπαδιαμάντη, τον Κ. Χατζόπουλο, τον Μυριβήλη, τον Καζαντζάκη σαν παραμυθάδες που μας αφηγούνται μια ιστορία˙ του καθενός η φωνή έχει ένα διαφορετικό τρόπο που θα μας πει την ιστορία του. Ακόμα κι αν τους λέγαμε να μας πουν την ίδια ιστορία, θα την έλεγαν διαφορετικά. Και ο τρόπος αυτός, το αφηγηματικό ιδιόλεκτο του καθενός πεζογράφου είναι νόημα. Είναι ένα σχήμα που διαμορφώνει ένα κοσμοείδωλο. [...]

(από το εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου)