ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΔΡΟΥΓΚΑΣ

Αχιλλέας Δρούγκας
Αναδρομική

Επιμέλεια: Μαρία Κατσανάκη
Αθήνα, Εθνική Πινακοθήκη-

Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου 2009

241 σελ. με 140 έργα

Δίγλωσση έκδοση (ελληνικά-αγγλικά)
Tιμή 40.00 €, στο βιβλιοπωλείο μας 38.00 €


Πρόκειται για τον κατάλογο της αναδρομικής έκθεσης του Αχιλλέα Δρούγκα που παρουσιάζεται στην Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου (29/4-31/8/2009).

«…Οι μελετητές της ζωγραφικής του Αχιλλέα Δρούγκα ανέτρεξαν συχνά σε σχολές, ρεύματα και τίτλους για να στεγάσουν και να χαρακτηρίσουν την τέχνη του. Είναι αλήθεια πως το ιδιαίτερο προσωπικό ύφος του ζωγράφου αναπτύχθηκε με άλλοθι τις αναζητήσεις, τους κώδικες και τις ελευθερίες που προσέφεραν ρεύματα όπως η Ποπ Αρτ ή ο Φωτορεαλισμός. Αλλά η τέχνη του Δρούγκα δεν χρωστάει σ’ αυτές τις σχολές τίποτ’ άλλο παρά το κίνητρο για να ανακαλύψει και να αναπτύξει την ενδιάθετη κλίση του.

Η τέχνη του δεν κράτησε από την ανατρεπτική και σαρκαστική Ποπ Αρτ παρά μόνο μια λεπτή ειρωνεία. Και από τον Φωτορεαλισμό μονάχα την ακρίβεια της εικόνας. Μια ακρίβεια που δεν βασίζεται αποκλειστικά στην φωτογραφική αποτύπωση. Γιατί ο Αχιλλέας σκηνοθετεί με σοφία τις συνθέσεις του και τις μελετά εκ του φυσικού, ρυθμίζοντας με το βλέμμα και το πνεύμα την επιφάνεια, την απόκρυψη, την απόρριψη. Αυτό που μοιάζει ρεαλιστικό στη ζωγραφική του Δρούγκα δεν είναι παρά μια οφθαλμαπάτη.

 Πού θα πάω; 1972. Μεταξοτυπία σε PVC, 58,5 x 56,5 εκ.
Συλλογή του καλλιτέχνη

[…] Το φως κατέχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωγραφική του Αχιλλέα Δρούγκα. Αυτό το φως που δεν είναι διόλου φυσικό και γι’ αυτό διαψεύδει όποιον πιστεύει ότι το έργο του είναι προϊόν φωτογραφικής αποτύπωσης. Είναι ένα φως αιθέριο, πνευματικό, ένα φως που διαχέεται και τυλίγει σ’ ένα αβρό μαγνάδι τα αντικείμενα αποκλείοντας τις σκιές. Οι σκιές του είναι αβρότατες, διάφανες, ελαφρώς ιώδεις. Μέσα σ’ αυτό το έκπαγλο φως, τα πράγματα, τα σχήματα, τα χρώματα αποκτούν την πλατωνική τους καθαρότητα.

 Νίκη, 2004. Λάδι, 45 x 58 εκ.
Συλλογή Α.Γ.Ε.Τ. Ηρακλής

Το κόκκινο, το γαλάζιο, το πράσινο, το λευκό λάμπουν ανόθευτα. Ο Δρούγκας δεν νοθεύει ποτέ το χρώμα με αναμείξεις, δεν χρησιμοποιεί ποτέ το κιαροσκούρο. Γι’ αυτό είναι λάθος να παραλληλίζεται με τον άρχοντα του κιαροσκούρο, τον Καραβάτζιο. Το φως στη ζωγραφική του Δρούγκα είναι ελληνικό στην πιο πνευματική του υπόσταση, όπως το οραματίστηκε ο Περικλής Γιαννόπουλος στην Ελληνική Γραμμή. Είναι το φως που ύμνησαν οι ελληνολάτρες ποιητές: ο Σoλωμός, ο Σικελιανός, ο Ελύτης. Είναι το φως του Απόλλωνα δεν αφήνει τίποτε κρυπτόν υπό τον ήλιον. Πουθενά μαυρίλα, πουθενά σκιά απειλητική και φόβος θανάτου. Η ζωγραφική του Δρούγκα μας αποκαλύπτει έναν κόσμο διαυγή, αιχμηρό και πάμφωτο, έναν ιδανικό τόπο μνήμης, όπου βασιλεύει η σιωπή, η γαλήνη, η ενατένιση…»

(Ο κόσμος του Αχιλλέα Δρούγκα
Ένας διαυγής τόπος μνήμης
Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα
Καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης
Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης)